ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΓΕΩΡΓΟΙ (Ματθ. 21, 33-42)
†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή ὁμιλίας στό Κανάλι, στίς 3/12/1989)
1. Ἡ καλή ἐκλογή
Ἡ παραβολή πού ἀκούσαμε μᾶς διδάσκει μέ μιά εἰκόνα τῆς ἀγροτικῆς ζωῆς. Ἕνας ἄνθρωπος, φύτευσε τό ἀμπέλι του. Τό περιποιήθηκε ὅσο μποροῦσε καλύτερα καί τό ἔδωσε σέ γεωργούς νά τό καλλιεργήσουν. Ὅταν ἦλθε ἡ ἐποχή τῆς συγκομιδῆς ἔστειλε τούς ὑπηρέτες του, γιά νά πάρουν τό μερίδιό του, τά δικαιώματά του. Ἀλλά οἱ γεωργοί ἄλλους τούς χτύπησαν καί ἄλλους τούς κυνήγησαν μέ τίς πέτρες.
Βλέποντας αὐτή τήν συμπεριφορά τους, ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελιοῦ εἶπε: «Θά στείλω τόν Υἱό μου. Θά τόν ἐντραποῦν». Ἀλλά αὐτοί ὅταν εἶδαν τόν γυιό τοῦ νοικοκύρη εἶπαν: «Αὐτός εἶναι ὁ κληρονόμος. Ἄν τόν σκοτώσουμε τό ἀμπέλι μένει στά χέρια μας». Καί ἔπιασαν τό παιδί, τό ἔβγαλαν ἔξω ἀπό τόν ἀμπελώνα καί τό σκότωσαν. Ρώτησε ὁ Κύριος:
-Ἄν ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελώνα πάει ἐκεῖ πέρα, πῶς πρέπει νά τούς φερθεῖ;
Ἀπάντησαν οἱ Ἑβραῖοι:
-Κακούς, κακῶς ἀπωλέσει αὐτούς. Παληάνθρωποι εἶναι, μέ τόν χειρότερο τρόπο πρέπει νά τούς ἐξολοθρεύσει. Καί τόν ἀμπελώνα νά τόν δώσει σέ ἄλλους γεωργούς πού θά τοῦ δίνουν τά δικαιώματά του.
Ἡ παραβολή αὐτή δέν μᾶς μιλάει γιά κάποιον χωρικό μέ τό ἀμπέλι του καί μέ τούς ὑπηρέτες του. Ἀλλά γεωργός, ἰδιοκτήτης, εἶναι ὁ Θεός. Ἀμπέλι του εἶναι ὁ κόσμος πού ζοῦμε. Γεωργοί στό ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ὁ καθένας μας. Ὅλοι διαχειριζόμαστε μία περιουσία τοῦ Θεοῦ πού ἦλθε στά χέρια μας. Ἡ περιουσία αὐτή εἶναι: πρῶτα τό σῶμα μας, ὁ ἑαυτός μας καί ἡ ψυχή μας. Μετά οἱ ἄνθρωποι καί ὅλα τά πράγματα πού ἔχουμε γύρω μας, καί εἶναι ὅλα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ.
Ἐρώτημα: Πῶς χρησιμοποιοῦμε τό ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ;
Πρόκειται γιά ἕνα μεγάλο πρόβλημα πού δέν ἐπιτρέπεται νά τό παρακάμπτουμε. Γιατί; Γιατί βρισκόμαστε καί ζοῦμε μέσα στόν ἀμπελώνα τοῦ Θεοῦ καί ἔχουμε νά διαχειριστοῦμε τά ἀγαθά του.
Λοιπόν, πρέπει νά κάνουμε μιά ἐκλογή. Θά φερθοῦμε ἀπέναντι τοῦ ἰδιοκτήτη Θεοῦ ἔντιμα καί θά ἀποδίδουμε τά δικαιώματά του ἤ θά θεωρήσουμε τό ἀμπέλι δικό μας; Καί θά διακόψουμε κάθε σχέση μέ τόν Θεό καί μέ τούς ἐκπροσώπους του καί θά τραβήξουμε τόν δικό μας δρόμο;
2. Κουβαλᾶμε ἀρρώστια. Πῶς θά θεραπευθοῦμε;
Τό ἐρώτημα αὐτό εἶναι ἕνα αἰώνιο ἐρώτημα γιά ὅλο τόν κόσμο. Ἄρχισε ἀπό τόν Ἀδάμ καί ἀπό τήν Εὔα. Τούς ἔβαλε ὁ Θεός στό καλύτερο μέρος τῆς ἰδιοκτησίας του. Στόν Παράδεισο. Ἀλλά ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἔκαναν μία ἐκλογή κακή. Τούς συμβούλευσε ὁ διάβολος:
-Γιατί ἀκοῦτε τί σᾶς λέει ὁ Θεός; Αὐτός θά σᾶς κανονίζει πότε θά τρῶτε καί πότε θά νηστεύετε; Γιατί θέλετε νά εἴσαστε δοῦλοι του; Γιατί νά μήν εἴσαστε ἐλεύθεροι καί νά κάνετε τό δικό σας θέλημα; Καί οἱ πρωτόπλαστοι προτίμησαν νά κάνουν τό δικό τους θέλημα καί νά συμπεριφέρονται μέσα στήν ἰδιοκτησία τοῦ Θεοῦ ὅπως ἐκεῖνοι ἤθελαν. Ὄχι ὅπως ἤθελε ὁ Θεός.
Ἀλλά ἀμέσως ἦρθε τό κακό. Γιατί ἡ κακή ἐκλογή, κακά ἀποτελέσματα θά ἔχει. Ποιό ἦταν τό πρῶτο κακό ἀποτέλεσμα; Ἀπό τήν στιγμή πού ἔφαγαν τόν καρπό, ἔχασαν τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς τους καί ντρεπόντουσταν ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί γι' αὐτό μάζεψαν συκόφυλλα, γιά νά ντυθοῦν, νά κρυφτοῦν. Ἀπό ποιόν νά κρυφτοῦν; Ὁ καθένας ἀπό τόν ἄλλο.
Καί ὅταν ἄκουσαν τόν Θεό πού τούς φώναζε, κρύφτηκαν μέσα στούς θάμνους, γιά νά μή τούς δεῖ ὁ Θεός. Ἡ ἔνοχη συνείδηση θέλει πάντοτε νά κρύβεται.
Ἀπό τότε οἱ κακές συνέπειες δέν σταμάτησαν.
Τούς ἔδιωξε ὁ Θεός ἀπό τόν Παράδεισο καί ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο εἶδαν τόν θάνατο.
Ὁ Κάιν σκότωσε τόν ἀδελφό του τόν Ἄβελ, ἀπό φθόνο. Τί εἶναι ὁ φθόνος; Θάνατος τῆς ψυχῆς. Μετά ἀπό λίγο καιρό, πέθαναν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα καί συνέχισαν νά πεθαίνουν ὅλοι οἱ ἀπόγονοί τους.
Μία ἁμαρτία ἔκαναν καί ἔφερε συμφορά στόν κόσμο. Καί γιά μᾶς πού εἴμαστε τέκνα τους, τί ἰσχύει; «ἰδού γάρ, ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου». Μέ ἀνομία συλλαμβανόμαστε καί μέ ἁμαρτία μᾶς κυοφορεῖ στήν κοιλιά της ἡ μητέρα μας. Καί ἁμαρτωλούς μᾶς γεννάει, καί ἔχουμε μέσα μας ἕνα πολύ ἄσχημο προβληματισμό.
Μᾶς ἀρέσει δηλαδή τό κακό. Ἐπειδή ἔχουμε μολυνθεῖ ἀπό αὐτό, μᾶς γοητεύει. Καί ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ μᾶς φαίνεται βαρύς. Νά, αὐτή εἶναι ἡ ἐσωτερική ἁμαρτία. Εἶναι μιά κατάρα ἀπό τήν ὁποία πρέπει νά ἐλευθερωθοῦμε. Πῶς; Ὅταν ἀδιαφορώντας γιά τό τί ἔκαναν οἱ πρωτόπλαστοι κάνουμε πάντα τήν ἐκλογή μας κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Συγκεκριμένα. Εἶπε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός: «Ὑπάρχουν δύο δρόμοι. Ὁ ἕνας δρόμος εἶναι πλατύς. Τόν ἀκολουθοῦν πολλοί. Ἀλλά ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια». Ποιά εἶναι ἡ ἀπώλεια; Ἔλλειψη εἰρήνης στήν παρούσα ζωή. Κακία καί κακό. Καί στό τέλος θάνατος καί κόλαση. Ὁ ἄλλος δρόμος εἶναι στενός. Δέν μᾶς ἀρέσει νά τόν ἀκολουθήσουμε. Στήν ἀρχή φαίνεται ὅτι ἔχει στενοχώρια καί πίκρα. Ἀλλά ὁδηγεῖ στή ζωή. Ὅποιος ἀκολουθεῖ τίς συμβουλές τοῦ Θεοῦ καί κάνει τή ζωή του πνευματική ἔχει πάντοτε χαρά καί εἰρήνη.
Πῶς τό ξέρουμε αὐτό; Ἀπό τήν πείρα. Ὅσο περισσότερο τηροῦμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόσο περισσότερο γεμίζει ἡ ζωή μας χαρά καί εἰρήνη. Τί περισσότερο νά ποθήσει κανείς; Γιατί ψάχνουμε γιά πλούτη, γιά αὐτοκίνητο, γιά διασκέδαση; Μήπως αἰσθανθοῦμε χαρά καί εἰρήνη. Ἀλλά ἡ διασκέδαση καί ὁ,τιδήποτε ἄλλο ψάχνουμε νά βροῦμε στή γῆ, ὅταν τό ἀναζητοῦμε μέ ἁμαρτία, ἔξω ἀπό τόν Θεό, κατά παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, δέν μᾶς φέρνει χαρά καί εἰρήνη, ἀλλά ταραχή καί ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως καί πίκρα καί δυστυχία καί λύπη.
«Τό φρόνημα τοῦ πνεύματος εἶναι χαρά καί εἰρήνη»
Ἐκεῖνος πού ἀκολουθεῖ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί σέβεται τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ θά ἔχει στήν ψυχή του χαρά καί εἰρήνη. Ποιά εἶναι τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ; Παράδειγμα: Τό σῶμα μας ἀνήκει στό Θεό. Ὄχι στήν πορνεία. Ἡ ψυχή μας ἀνήκει στό Θεό. Δέν θά τήν πουλήσομε. Οὔτε στήν κακία οὔτε στό διάβολο. Τά πράγματα τά ὁποῖα ἔχουμε γύρω μας, ἀνήκουν στό Θεό. Μᾶς τά ἔχει δώσει καί πρέπει νά τούς κάνουμε καλή χρήση. Γιά τόν ἑαυτό μας. Γιά τήν οἰκογένειά μας. Καί γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Αὐτή εἶναι ἡ νόμιμη χρήση τῶν πραγμάτων τοῦ Θεοῦ.
Βέβαια, πάνω ἀπό ὅλα εἶναι νά ἀναγνωρίζουμε τόν Νοικοκύρη καί νά τόν τιμᾶμε.
3. Νά μποῦμε ἀπό τήν πόρτα
Ἔχουμε ἀκόμη ὑποχρέωση μέ βάση τήν καλή ἐκλογή πού κάναμε, νά φροντίσουμε νά φέρουμε μία ἀλλαγή στή ζωή μας.
Ποιά εἶναι ἡ ἀλλαγή; Λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἀλλαγή εἶναι νά φύγεις ἀπό τό φρόνημα τοῦ κόσμου καί νά πᾶς στό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ». Ἀναγνωρίζω τόν νοικοκύρη καί τοῦ φέρομαι ἔντιμα. Πού σημαίνει: «Εἰ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις. Τά ἀρχαῖα παρῆλθε. Ἔγιναν ὅλα καινούργια». Ὅποιος ἀκολουθεῖ τόν Χριστό εἶναι καινούργιος ἄνθρωπος. Τά παλιά πρέπει νά σβύσουν. Νά γίνουν ὅλα καινούργια.
Ὁ ἄνθρωπος, γιά νά γίνει χριστιανός, δέν μπορεῖ νά «κυλάει» τή ζωή του ὅπως πάει. Ὅπως τόν ὁδηγοῦν οἱ περιστάσεις καί τά πάθη του. Τήν ζωή μας, δέν πρέπει νά τήν κυβερνοῦν τά πάθη μας. Πρέπει νά τήν κυβερνάει τό πνευματικό φρόνημά μας. Νά γεμίσουμε τήν καρδιά μας καί τόν νοῦ μας μέ τό ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτό στή γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας μας λέμε: «Πρέπει νά ἔχουμε μετάνοια».
Τί σημαίνει μετάνοια; Ἀλλαγή νοοτροπίας. Διόρθωσε τό μυαλό σου. Διόρθωσε τίς πράξεις σου. Καί ἀκολούθησε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πῶς θά τό ἀκολουθήσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Πρῶτα πρέπει νά ἀπαρνηθοῦμε τόν κακό ἑαυτό μας. Δηλαδή νά ἀποστραφοῦμε ἐκεῖνες τίς τάσεις μας πού μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἁμαρτία.
Ἐάν αὐτό ὁ ἄνθρωπος δέν θελήσει νά τό κάνει, θά ξαναγυρίσει στό φρόνημα τῆς ἁμαρτίας. Βέβαια ὑπάρχει ἐνδεχόμενο κάποιοι νά σέ κοροϊδέψουν ὅταν ἀκολουθεῖς τόν Χριστό. Ἀνέξου το. Μή τό θεωρεῖς δυστύχημα. Ἀλλά νά πεῖς: «Δόξα σοι Χριστέ μου. Ἐσύ κράτησες Σταυρό γιά μᾶς. Κρατῶ καί ἐγώ ἕνα μικρό σταυρό, γιά σένα καί γιά τόν ἑαυτό μου». Αὐτό εἶναι ἡ θυσία καί ὁ ἡρωισμός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.
Μία μητέρα, εἶχε ἕνα χαριτωμένο κοριτσάκι. Ἦταν πανέξυπνο, πήγαινε τακτικά στήν Ἐκκλησία, ἤξερε ἀπ' ἔξω κομμάτια ἀπό τό Εὐαγγέλιο. Ὁ κόσμος τήν συνέχαιρε πού εἶχε ἕνα τόσο καλό παιδί.
Ἀλλά μιά ἡμέρα ἀρρώστησε τό παιδάκι καί πέθανε. Μετά ἀπό λίγο καιρό, ἡ μάνα βρέθηκε στήν Ἐκκλησία καί ἐκεῖ ἄκουσε τόν παπά νά λέει: «Πρέπει νά ἀγαπᾶμε τόν Χριστό μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας καί νά ἀγωνιζόμαστε νά πᾶμε στόν Παράδεισο. Μέ ἕνα πόθο: Νά δοῦμε τόν Χριστό. Πού μᾶς ἀγάπησε τόσο, ὥστε σταυρώθηκε γιά μᾶς. Πρέπει νά ἐπιθυμοῦμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά νά τόν δοῦμε. Πρῶτα Ἐκεῖνον. Καί μετά ὅλους τούς ἄλλους τούς δικούς μας, πού θά πρέπει νά εὐχόμαστε νά τούς συναντήσουμε στόν Παράδεισο».
Ἡ γυναίκα πού εἶχε χάσει τό κοριτσάκι της, ὅταν ἄκουσε αὐτά τά λόγια, ἔσφιξε τήν γροθιά της καί εἶπε ἀπό μέσα της: «Ὄχι, ὄχι. Ἐγώ θέλω νά δῶ πρῶτα τήν κορούλα μου. Ὄχι τόν Χριστό». Καί ἔφυγε νευριασμένη, ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ παπά.
Ἀλλά στό σπίτι της θυμήθηκε ὅτι δέν πρέπει νά λύνει τά προβλήματα της κατά τίς ὑπαγορεύσεις τῶν παθῶν τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς, ἀλλά μέ τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Πῆρε τό Εὐαγγέλιο καί διάβασε τά λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Ἐγώ εἶμαι ἡ πόρτα. Ἀπό μένα πρέπει νά περάσει κανείς ἄν θέλει νά σωθεῖ καί νά πάει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Φωτίστηκε τότε ἡ μάνα καί εἶπε: «Πῶς θά πάω στόν Παράδεισο γιά νά δῶ τήν κορούλα μου, ἅμα δέν περάσω πρῶτα ἀπό τόν Χριστό; Ἀφοῦ ὁ Χριστός εἶναι ἡ θύρα. Πῶς θά πάω, χωρίς τόν Χριστό, νά βρῶ τό ἀγγελούδι μου πού ἔζησε μέ τόση εὐσέβεια;»
Καί ἔσκυψε κάτω, γονάτισε, καί εἶπε: «Συγχώρησέ με σωτήρα τοῦ κόσμου, γιά τήν ἀνοησία μου, πού ἤθελα πρῶτα νά δῶ τήν κόρη μου καί μετά ἐσένα. Ἐσύ εἶσαι ἡ ἀρχή, ἐσύ εἶσαι ἡ αἰτία, ἐσύ εἶσαι ἡ πηγή ὅλων τῶν ἀγαθῶν, ἐσένα θέλω νά δῶ πρῶτα καί μετά διά σοῦ, μέ τήν χάρη σου καί μέ τό ἔλεός σου ὅλα τά ἄλλα»
Αὐτό τό φρόνημα πρέπει νά βάλλουμε στήν καρδιά μας. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ νοικοκύρης. Ὁ Χριστός εἶναι πάλι ὁ Υἱός τοῦ νοικοκύρη τόν ὁποῖο οἱ κακοί γεωργοί σκότωσαν ἔξω ἀπό τόν ἀμπελώνα, ἔξω ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ. Καί ἐκεῖνος εἶναι ἡ μόνη μας ἐλπίδα, μέ τό Σταυρό του καί μέ τήν ἀνάστασή του.
Ἄς μήν ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας ὑποδουλωμένο στήν ἁμαρτία, ἀλλά ἄς χρησιμοποιήσουμε ὅλα τά δῶρα τοῦ Θεοῦ εἰς δόξαν καί ἔπαινον τοῦ Κυρίου μας, ἔχοντας πάντοτε «τό φρόνημα τοῦ πνεύματος» πού εἶναι χαρά καί εἰρήνη. Ἀμήν.-