fruits

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (Ἰω. 7, 37-52 καί 8, 12)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ὁμιλίας στό Νεοχώρι Ἄρτας στίς 15/6/1997)

 

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ;

 

1. Σᾶς συμφέρει νά φύγω

 

Πόσο μεγάλη σημασία ἔχει ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς καί πόσο μεγάλη σημασία ἔχει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά μᾶς φωτίζει, νά μᾶς ἁγιάζει καί νά μᾶς σώσει, ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός τό ἔλεγε στούς μαθητές του: «Σᾶς συμφέρει, νά φύγω ἐγώ. Γιατί ἅμα δέν φύγω, δέν θά ρθεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα».
Φαντασθεῖτε ἀδελφοί, πόσο μεγάλο πράγμα εἶναι γιά μᾶς, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί ἡ χάρη του, πού μᾶς φωτίζει, πού μᾶς καθαρίζει ἀπό κάθε κηλίδα, πού μᾶς ἁγιάζει. Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ σημασία του γιά μᾶς, ὥστε νά πεῖ ὁ Χριστός «Σᾶς συμφέρει, νά φύγω ἐγώ. Νά μήν εἶμαι κοντά σας ἐγώ. Ἄν δέν φύγω ἐγώ, δέν θά ρθεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Καλύτερα νά λείπω ἐγώ, γιά σᾶς, παρά ἡ χάρη Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ χάρη Ἁγίου Πνεύματος εἶναι δῶρο τῆς καλωσύνης τοῦ Θεοῦ. Καί τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, τό ὁποῖο ἔστειλε ὁ Κύριος στούς ἁγίους ἀποστόλους τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτό ἐνεργεῖ μέσα μας καί μέσα στήν ἁγία Ἐκκλησία μας γιά τή σωτηρία μας.

 

2. Ἄς μέ ξεπεράσουν ὅλοι

 

Γιά νά καταλάβομε αὐτό τό μεγάλο μυστήριο, ἄς κάνομε μιά μικρή ἀναδρομή. Ὅταν ὁ Θεός ἐπέλεξε τόν λαό του τόν Ἰσραήλ γιά νά γίνει πρόδρομος τῆς Ἐκκλησίας, καί νά γεννηθεῖ ἀπό τούς κόλπους του, ὁ σωτήρας καί Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐπῆρε τόν Μωυσῆ καί τοῦ ἀνέθεσε νά ὁδηγεῖ τόν λαό του τόν Ἰσραήλ. Ἑξακόσιες χιλιάδες ἄνθρωποι ἦταν.
-Ποιός εἶμαι ἐγώ, πού θά ἀναλάβω τέτοιο ἔργο; ἔλεγε στό Θεό ὁ Μωυσῆς. Ἄν δέν σέ ἔχω κοντά μου, ἄν δέν εἶσαι σύ μαζί μου, ἐγώ τέτοια δουλειά, δέν τήν ἀναλαμβάνω.
Καί ὁ Θεός τοῦ ἔστειλε τήν χάρη Ἁγίου του Πνεύματος. Τόν γέμισε μέ χάρη Ἁγίου Πνεύματος.
Ἀλλά ὅσο καί ἄν εἶχε χάρη Ἁγίου Πνεύματος, μοναχός του ὁ Μωυσῆς, σάν ἄνθρωπος, δέν ἀρκοῦσε νά ἀντιμετωπίσει ἑξακόσιες κόσμο πού ἦταν ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ. Καί εἶπε μιά ἡμέρα στήν προσευχή του παρακαλώντας τόν Θεό: «Κύριε, δέν ἀντέχω. Δέν ἀντέχω. Δέν μπορῶ νά κάνω σωστά αὐτό τό ἔργο πού μοῦ εἶπες».
Ἀπάντησε ὁ Θεός: «Διάλεξε ἑβδομήντα πρεσβυτέρους. Ἐγώ θά ἀφαιρέσω ἀπό τό Πνεῦμα πού ἔχεις ἐπάνω σου σύ καί θά δώσω σέ ἐκείνους. Καί ἔτσι μόνο θά μποροῦν νά σέ βοηθήσουν».
Ὁ Μωυσῆς λοιπόν ἄκουσε ὅτι θά τόν «κοντύνει» ὁ Θεός. Ἔτσι ἐξηγοῦνται τά λόγια τοῦ Θεοῦ: «θά ἀφαιρέσω ἀπό σένα, θά πάρω ἀπό σένα, θά βγάλω ἀπό σένα. Καί θά δώσω σ'αὐτούς». Ἀλλά ἔχοντας μεγάλη ἀγάπη γιά ἔργο του καί γιά τό λαό του, καί μεγάλη ἐμπιστοσύνη στό Θεό τοῦ εἶπε: «Σύμφωνοι. νά ἀφαιρέσεις ὅτι θέλεις ἀπό μένα». Καί διάλεξε ὁ Μωυσῆς ἑβδομήντα πρεσβυτέρους καί τούς ἐκάλεσε νά σταθοῦν γύρω ἀπό τήν σκηνή τοῦ Μαρτυρίου. Ὅταν ἐκεῖνοι στάθηκαν, προσευχήθηκε, παρακάλεσε, τόν Θεό. Καί ὁ Θεός «ἀφείλατο», πῆρε ἀπό τό Πνεῦμα πού εἶχε δώσει σ' αὐτόν καί ἔδωσε στούς πρεσβυτέρους. Καί ἄρχισαν ὅλοι μαζί νά προφητεύουν καί νά διηγοῦνται τά μεγαλεῖα καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.
Ἐκείνη ὅμως τήν στιγμή πού εἶχε συντελεσθεῖ ἡ χειροτονία τῶν ἑβδομήκοντα πρεσβυτέρων, ἔτρεξε ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, καί τοῦ λέει:
-Κύριε Μωυσῆ, ἑβδομήντα διάλεξες, ἀλλά οἱ δύο δέν ἦρθαν δῶ πέρα. Γιατί δέν σέ ἀναγνωρίζουν. Δέν σέ ἀγαπᾶνε. Δέν σέ θέλουν. Ἀπειθοῦν ἐναντίον σου. Καί ὅμως τώρα αὐτοί οἱ δύο, ἐκεῖ πέρα πού εἶναι μόνοι τους, προφητεύουν. Γέμισαν καί αὐτοί Πνεῦμα Ἅγιο. Καί διηγοῦνται τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Κάνε παρέμβαση καί ἐμπόδισέ τους. Δέν κάνει, οἱ ἀχάριστοι, νά ἔχουν τέτοια χάρη καί τέτοια ἐξουσία.
Ὁ Μωυσῆς, γύρισε στόν ἀγαπημένο του μαθητή, τόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ καί ἀντί νά ἐπηρεαστεῖ ἀπό τά λόγια του, τοῦ εἶπε αὐστηρά:
-Δέν μοῦ λές, ἦλθες γιά νά μέ κάνεις νά ζηλέψω καί νά ἀγριέψω ἐναντίον τους; Γιά καλό ἦλθες ἤ γιά κακό; Ξέρεις ποιά εἶναι ἡ ἡ διάθεσή μου; Μακάρι ὁ Θεός νά πάρει ὅλο τό Πνεῦμα πού ἔχει δώσει σέ ἐμένα καί νά τό δώσει σέ ὅλο τό λαό του. Καί νά μή μείνει οὔτε ἕνας ἄνθρωπος ἀπό τόν λαό του πού νά μήν εἶναι προφήτης.
Τά λόγια αὐτά τοῦ ἁγίου προφήτου Μωυσῆ, ἀποδεικνύουν πόσο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ χάρη Ἁγίου Πνεύματος, εἶχε ἐνεργήσει μέσα στή καρδιά του καί τήν εἶχε καθαρίσει ἀπό κάθε κηλίδα καί τήν εἶχε ἁγιάσει ἐντελῶς, ὥστε νά μήν λυπᾶται τόν ἑαυτό του, νά μή ζηλεύει, νά μή νευριάζει, νά μήν ὀργίζεται, νά μήν φθονεῖ, νά μήν φοβᾶται ἐχθρούς, ἀλλά νά ἔχει μέσα στή καρδιά του εἰρήνη μέ ὅλους καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό ἀπέραντη.
«Ὁ Θεός θέλησε καί τούς ἔδωσε Πνεῦμα Ἅγιο» ἔλεγε, «ἐγώ θά φοβηθῶ»;

 

3. Ὁ νέος Μωυσῆς

 

Ἀργότερα, ὅταν κατέβηκε στή γῆ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἔκανε κάτι τό ἀνάλογο. Πῆρε ἀπό τό Πνεῦμα τό δικό του καί ἔδωσε στούς ἁγίους ἀποστόλους του. «Κατέπεμψε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν». Πῆγαν καί κάθησαν ἐπάνω στούς δώδεκα ἀποστόλους. Καί τούς ἐγέμισαν μέ χάρη. Μέ ἀγάπη καί θυσία καί μέ σοφία. Οἱ ἀγράμματοι καί ἁλιεῖς, οἱ ψαράδες, ἄρχισαν νά διηγοῦνται τήν δόξα καί τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Καί ὄχι μόνο, ἀλλά ὅταν εἶδαν κόσμο συγκεντρωμένο κοντά τους, νά ἀπορεῖ καί νά ἐξίσταται γιά αὐτά τά παράδοξα πού ἄκουγε καί ἔβλεπε, στάθηκε ὁ πανεύφημος ἀπόστολος Πέτρος καί τούς μίλησε.
Ἕνας μιλοῦσε, ἀλλά ἀκουγόταν ἡ φωνή του στά αὐτιά ὅλων τῶν ἀνθρώπων σάν νά τούς μιλοῦσε στή δική τους γλώσσα.
Ἔγινε τότε ἕνα παράξενο θαῦμα, μοναδικό θαῦμα. Οἱ ἀπόστολοι διηγοῦντο τά μεγαλεῖα καί τή σοφία καί τήν ἀγάπη καί τήν θυσία γιά τή σωτηρία μας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἀκούγοντάς τά αὐτά οἱ ἀκροατές, ξένοι, ἀλλόγλωσσοι καί εἰδωλολάτρες ἀκόμα, ἐγέμισαν μέ χάρη Ἁγίου Πνεύματος καί ἄκουγαν τούς ἀποστόλους νά τούς μιλᾶνε, στή μητρική τους γλώσσα.
Ἔτσι ἔγιναν οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Ἔτσι ἔγινε ἡ πρώτη ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων. Νά τό ξεκαθαρίσομε. Ἑνότητα ἀληθινή εἶναι ἡ ἕνωση τῶν ἀνθρώπων γύρω ἀπό τόν Θεό. Ἑνότητα «κατά διάβολον» δέν γίνεται. Ἑνότητα γίνεται μόνο κοντά στό Θεό πού εἶναι ἀγάπη καί θυσία. Καί μᾶς ἐκάλεσε τότε εἰς ἑνότητα, νά γίνομε ὅλοι ἕνα στήν ὁμολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως. Ὅτι ἕνας εἶναι ὁ Πατέρας, ὁ ἄναρχος καί ἐπουράνιος καί ἕνας εἶναι ὁ Υἱός του, πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς. Καί ἕνα τό Πανάγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τό στέλνει ὁ Πατέρας στήν Ἐκκλησία του. Καί διά τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν ἀρχιερέων καί ἱερέων, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά νά τούς ἁγιάζει, νά τούς καθαρίζει, ἀπό κάθε ρύπο, ἀπό κάθε ἁμαρτία. Καί νά γίνονται ὅλοι ἄξιοι νά ἑνωθοῦν ὀρθά στήν ὁμολογία τῆς Ἁγίας Τριάδος· καί ἔτσι νά ψάλλομε σήμερα: «Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες».
Δέν ἔχει σημασία νά ἑνώνονται οἱ ἄνθρωποι ἔξω ἀπό τήν ἀλήθεια «κατά διάβολον». Ὁ διάβολος, δέν ἑνώνει, χωρίζει. Ἑνώνει στό κακό. Γιά τήν καταστροφή. Ὁ Χριστός ἑνώνει ἀληθινά. Γιά τή σωτηρία μας. Καί γι' αὐτό ἐμεῖς σήμερα ψάλλομε μέ χαρά, εὐγνωμοσύνη καί ἀφοσίωση τό ὡραῖο καί γλυκύτατα τροπάριο: «Εὐλογητός εἶ Χριστέ ὁ Θεός, ὁ πανσόφους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί δι' αὐτῶν τήν οἰκουμένην σαγηνεύσας φιλάνθρωπε δόξα σοι».

 

4. Ἡ Πεντηκοστή παρατεινόμενη

 

Αὐτή ἡ Πεντηκοστή συνεχίζεται στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Κάθε φορά πού χειροτονεῖται ἕνας ἀρχιερέας , ἔστω καί ἄν δέν ἔχει τίς ἀρετές τῶν ἁγίων ἀποστόλων, λαμβάνει τήν χάρη Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως καί ὅσο τήν εἶχε λάβει ὁ πανεύφημος ἀπόστολος Πέτρος καί ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης. Καί ἔχει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, νά δέχεται καί νά χαίρει ὅταν βλέπει νά ἀφαιρεῖ ἀπό πάνω του ὁ Θεός καί νά δίνει στούς ἀδελφούς πρεσβυτέρους τούς ὁποίους χειροτονεῖ, γιά νά ποιμαίνουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Τόν ὁποῖο, ὅσο καί νά εἶχε καλή διάθεση, δέν θά ἄντεχε καί δέν θά τό κατόρθωνε, ἐπειδή εἶναι ἕνας, μονάδα, ἕνα ἄτομο πού ἔχει περιορισμένες δυνατότητες, νά τόν διακονήσει σωστά, ὅσο καί ἄν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ σκηνώνει ἐπάνω του. Καί γι' αὐτό ἀκριβῶς, ἰδιαίτερα χαίρομε ὅταν βλέπομε ὁ Θεός νά ἀναδεικνύει ἁγίους ἱερεῖς, καλούς ποιμένας, καλούς ὁδηγούς τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Γεμάτους Πνεῦμα καί χάρη καί ἁγιότητα καί ἀγάπη καί θυσία.
Ἄς εὐχόμεθα νά ἁγιάζει ὁ Θεός καί ἐμᾶς, καί ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία του μέ τή χάρη τοῦ παναγίου Πνεύματος, τήν ὁποία ὅρισε καί ἔστειλε τήν ἁγία Πεντηκοστή στούς ἁγίους ἀποστόλους του. Καί ἀκριβῶς ἐπειδή οἱ ἱερεῖς ἔλαβαν τήν χάρη Ἁγίου Πνεύματος καί ἱερουργοῦν ἐξ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δικαίως τούς σεβόμαστε, δικαίως τούς ἀγαπᾶμε, δικαίως φιλᾶμε τό χέρι τους καί δικαίως ζητᾶμε τίς εὐχές τους.
Καί γιά ὅλες αὐτές τίς τιμές πού δείχνομε στούς ἱερεῖς, ἀλλά ἀναφέρονται στό Χριστό, θά ἔχομε τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, θά πολλαπλασιάζει τήν χάρη του ἐπάνω στίς ψυχές μας, θά φωτίζει τίς διάνοιές μας καί θά ἁγιάζει ὁλόκληρη τή ζωή μας. Ἀμήν.-