ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (Ιωάν. 1, 1-17)
†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή Πασχαλινής Εγκυκλίου έτους 2006)
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου Φωτός».
Το φως δίνει ομορφιά στον κόσμο. Το φως είναι η ομορφιά του κόσμου. Και το πιο όμορφο φως στον κόσμο είναι το ανέσπερο φως: ο Χριστός.
Το πολυτιμότερο και γλυκύτερο φως στον κόσμο είναι του Χριστού το φως. Και πιο συγκεκριμένα το φως της αναστάσεώς Του.
Το πιστεύουμε. Και το ζούμε. Και γι αυτό, κάθε χρόνο τέτοια ημέρα γίνεται ένα θαύμα: ένα θαύμα σε όλους αισθητό. Βλέπουμε, ένα άπειρο και δυσεξαρίθμητο πλήθος, άνθρωποι από όλες τις ηλικίες, και όλες τις κοινωνικές κλιμακώσεις, όλα τα φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας, να ξεχύνονται και να συρρέουν με την λαμπάδα τους στο χέρι. Ανταποκρίνονται στην πρόσκληση θετικά. Και τρέχουν να λάβουν το άγιο φως· το ανέσπερο· της αναστάσεως το φως· και κρατώντας το στο χέρι, να ακούσουν και να ψάλουν το κοσμοχαρμόσυνο άσμα: το Χριστός ανέστη! Και να το ειπούν, ο καθένας στον κάθε φίλο, σαν ομολογία πίστης και χαιρετισμό αγάπης.
Όλοι στην Εκκλησία. Όλοι μαζί στην Εκκλησία. Στο σπίτι του Πατέρα μας. Με αγάπη. Σαν ένας άνθρωπος. Γιατί έτσι μας θέλει ο Θεός.
Και ταυτόχρονα ο καθένας χωριστά. Ο καθένας με την δική του λαμπάδα. Ο πιο σεβάσμιος γέρος και το πιο μικρό παιδί. Και όλοι πρέπει να τρέξουμε. Μόνοι μας.
-
Και η Μαρία η Μαγδαληνή έτσι είχε τρέξει στον τάφο του Χριστού. Μεσάνυχτα. Μέσα σε ένα διπλό σκοτάδι. Σκοτάδι έξω. Σκοτάδι και μέσα της. Σκότος πολύ έχουσα ταις φρεσί. Έψαχνε για τον Χριστό νεκρό. Να Τον κλάψει. Να Τον θρηνήσει. Όχι ζωνταντό· να Τον δοξολογήσει.
-
Σκοτάδι έχει μέσα του ο άνθρωπος, που δεν πιστεύει στην αιώνια ζωή.
Σκοτάδι έχει μέσα του, όποιος φαντάζεται τον Χριστό νεκρό και πεθαμένο.
Όμως δεν αρκεί μόνο του, το να υποψιασθεί ο άνθρωπος, ότι κάνει λάθος. Δεν διορθώνεται έτσι το λάθος. Γι αυτό δεν λέμε «ιδέστε το φως», αλλά «δεύτε λάβετε φως».
Χρειάζεται, να κάμουμε και μια πορεία προς το φως. Να περπατήσουμε. Να πάμε, με δικά μας βήματα, προς το φως. Και να το λάβουμε. Από το κερί του Ιερέα ή του διπλανού μας. Όχι για να το κρατήσουμε για λίγο στο χέρι. Αλλά για να το βάλουμε μέσα μας. Στην καρδιά μας.
Τότε, γίνεται μέσα μας Πάσχα. Τότε, μεταβαίνουμε. Τότε, πάμε από τον θάνατο στην ζωή· και από την γη στον ουρανό.
Τότε, το είναι μας γεμίζει χαρά και φως. Τα πάντα γεμίζουν με φως, όταν δεχθούν το μήνυμα της αναστάσεως· και πιο πολύ οι καρδιές μας· που λαχταρούν για το φως και για την ανάσταση.
Σήμερα εορτάζουμε την ανάσταση του Κυρίου μας· και λαχταράμε να πανηγυρίσουμε και την δική μας.
«Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον».
Όλοι το θέλουμε το φως. Όλοι το ποθούμε το φως. Όλοι ψάχνουμε για περισσότερο φως. Όλοι την θέλουμε την ανάσταση.
Όμως εμείς συχνά δεν ενεργούμε με συνέπεια.
Με αληθινή συνέπεια έψαχνε για το φως του Θεού ο Μωυσής· και ο λαός εκείνος, που τον είχε ακολουθήσει· και είχε μετακομίσει από την Αίγυπτο στην έρημο του Σινά.
Πόσα υπόμειναν τότε εκεί, σαράντα χρόνια! Πόσο πόνεσαν! Πόσο κουράστηκαν! Μα πίσω δεν έκαμαν! Και έφτασαν στο φως. Εκεί, που τους είχε υποσχεθεί και υποδείξει ο Θεός. Στο φως της θεογνωσίας.
Και λέγει ο άγιος Απόστολος Παύλος:
Αυτά, για τους τότε αγωνιστές ήταν πάλη· ήταν ιστορία· ήταν βίωμα· ήταν εμπειρίες δυνατές. Για μας είναι δίδαγμα. Για μας είναι σηματοδότης και οδοδείκτης.
Λαός, που πορεύεται προς το φως, πρέπει να θέλουμε να είμαστε. Λαός, που ψάχνει για λευτεριά και φως.
-
Η ζωή είναι μια πορεία:
-
μια πορεία προς την ανάσταση·
-
μια πορεία προς το φως του Χριστού·
- μια πορεία προς τον Πατέρα.
«Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών· και Θεόν μου και Θεόν υμών».
Μια πορεία προς την άνω Ιερουσαλήμ. Προς την βασιλεία των Ουρανών. Προς την ελπίδα. Προς την αγάπη. Και προς το φως.
Πορεία προς το φως είναι η ανάσταση.
Και ταυτόχρονα είναι μια πρόσκληση και πρόκληση δυνατή. Και για όλους.
Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός.
Έτσι να είναι η ζωή μας.
Έτσι να είναι και οι ημέρες των αγίων εορτών.
Γεμάτες φως, ειρήνη, ηρεμία, χαρά και ελπίδα. Αμήν.-