fruits

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΝΕΑΝΙΣΚΟΣ  (Ματθ. 19, 16-25)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στην Παντάνασσα, στις 6/09/1992)

 

1. Τι παίζεις κορώνα-γράμματα;

 

Μας μίλησε σήμερα το Ευαγγέλιο για ένα νεαρό, ο οποίος ήταν πολύ πλούσιος. Αλλά και καλό παιδί. Και πήγε στο Χριστό και του έκανε το ερώτημα, που απασχολεί όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους: «Θα πεθάνω μία ημέρα. Τελειώνει η ζωή μου;»

Δεν τελειώνει. Είτε μ’ αρέσει είτε δεν μ’ αρέσει. Η ζωή συνεχίζεται. Και από κει και πέρα μπορεί να είναι αιώνια ζωή η αιώνια κόλαση. Αλλά τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; Και να αποφύγω την αιώνια κόλαση; Η πιο μεγάλη βλακεία στον άνθρωπο είναι να λέει: «Ε, δεν βαρυέσαι. Άμα κλείσουμε τα μάτια μας, που ξέρεις τι γίνεται; Δεν είναι τίποτε».

Γιατί αυτά τα λόγια είναι η ανοησία; Είναι απλό. Κανείς δεν δέχεται να παίξει κορώνα-γράμματα ούτε ένα αρνί από το κοπάδι του. Για κείνον που παίζει τα αρνιά του, τα χωράφια του και το σπίτι του κορώνα-γράμματα, λένε όποιοι το ακούνε: «Αυτός είναι ανόητος». Χωρίς πολλές περιστροφές.

Εκείνος που παίζει τη ζωή του, την αιώνια ζωή, κορώνα-γράμματα, ο,τι τύχει, όπως τύχει, είναι ο χειρότερος ανόητος. Θα προσθέσουμε. Και ο πιο σκοτισμένος που μπορεί κανείς να φανταστεί. Γιατί η ζωή μας, είναι το πολυτιμότερο πράγμα. Την επίγεια ζωή που θα τελειώσει μια ημέρα, και το ξέρουμε όλοι ότι θα τελειώσει μια ημέρα, την θεωρούμε τόσο πολύτιμη, ώστε αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις, να την διατηρήσουμε καλά και σε περιωπή ψηλή. Άμα δούμε ότι κινδυνεύει, πουλάμε τα πάντα. Και το σπίτι μας ακόμα. Για να φθάσουμε εκεί που ούτε καν το φανταζόμαστε. Στο Λονδίνο και στην Αμερική για να φροντίσουμε για τη ζωή μας και για την υγεία μας, την στιγμή που δεν ξέρουμε αν γυρίζοντας θα εξακολουθήσουμε να ζούμε. Γιατί κάθε στιγμή μπορεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο να τελειώσει η ζωή μας.

Αν γι' αυτή τη ζωή κάνουμε έτσι, για την αιώνια ζωή πόσο έπρεπε να φροντίζουμε και πόσο να αγωνιάμε;

 

2. Ποιός να ξεστομίσει τέτοια λόγια;

 

Και να λοιπόν, πήγε ο νεαρός και είπε στο Χριστό:

-Τι ποιήσας, ζωήν αιώνιον κληρονομήσω; Τι αγαθό, τι καλές πράξεις πρέπει να κάνω, για να πάω στην αιώνιο ζωή;

Του είπε ο Χριστός:

-Η αιώνια ζωή παιδί μου, δεν βρίσκεται όπως βρίσκεται ο δρόμος για την Φιλιππιάδα και για την Άρτα. Η αιώνια ζωή είναι δώρο του Θεού. Αν τηρήσεις τις εντολές και είσαι ευάρεστος ενώπιον του Θεού, θα σε πάρει στην αιώνιο ζωή που είναι κληρονομία δική σου. Διαφορετικά, αν κάθε ημέρα εσύ με την συμπεριφορά σου και με τα έργα σου τον σκάζεις τον Θεό, όταν θα φτάσει η ώρα και θα παρουσιαστείς μπροστά Του, θα προσπαθήσεις να πας στην πόρτα του Παραδείσου για να μπεις μέσα, αλλά θα την βρεις κλειστή. Και το θέλημα του Θεού λέγει: «Ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτηρήσεις. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου».

Απάντησε ο νεαρός εκείνος με λόγια που δεν ξέρουμε πόσοι από μας θα τολμούσαν να ξεστομίσουν. «Όλα αυτά τα τήρησα από μικρό παιδί. Δεν έσφαλα. Ούτε σκότωσα, ούτε πόρνευσα, ούτε μοίχευσα, ούτε ψέματα, ούτε όρκους, ούτε έκανα άλλες κακές δοσοληψίες. Ούτε να αρπάξω, ούτε να κλέψω, ούτε ατιμίες ούτε τίποτα. Τα τήρησα όλα».

Λέει ο Χριστός:

-Εάν τα τήρησες όλα αυτά, είσαι άξιος να πας στη Βασιλεία του Θεού. Ένα σου λείπει, αν θέλεις να γίνεις τέλειος, σαν τους αποστόλους. Άφησε αυτά που έχεις, μοίρασέ τα στους φτωχούς, και έλα κοντά μου να γίνεις μαθητής μου. Σταμάτησε να έχεις φροντίδα το πως θα μαζεύεις για τον εαυτό σου και κάνε φροντίδα σου να μιλάς για τον Χριστό. Είναι το μεγαλύτερο από όλα τα αγαθά που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος πάνω στη γη.

Να ρωτήσουμε τώρα. Το ανοίγουμε καμιά φορά το στόμα μας να μιλήσουμε για τον Χριστό; Να μιλήσουμε υπέρ του Χριστού; Είναι το καλύτερο έργο που μπορεί να κάνει κανείς. Να οδηγήσει άλλους ανθρώπους στο Χριστό. Μήπως αντί να το ανοίγουμε για να μιλήσουμε υπέρ του Χριστού, το ανοίγουμε καμιά φορά το στόμα μας για να μιλήσουμε κατά του Χριστού; Και εις βάρος του Χριστού; Τι μεγαλύτερη αμαρτία θα μπορούσε να γίνει; Εκείνο που είναι το μεγαλύτερο έργο, όταν το κάνουμε, είναι και η μεγαλύτερη αμαρτία όταν κάνουμε το αντίθετο.

 

3. Πού μένεις κολλημένος;

 

Λέγει το Ευαγγέλιο, ότι αυτός ο νεαρός, δεν πήρε το θάρρος να αφήσει εκείνα που είχε και να γίνει μαθητής και απόστολος του Χριστού. Έμεινε κολλημένος στα πράγματά του. Και είχε κρίμα, γιατί δεν προτίμησε κάτι το καλύτερο, το υψηλότερο, το μεγαλύτερο. Δεν τήρησε αυτό που λένε οι άγιοι Πατέρες: «Ένα πρέπει να είναι το μέλημά μας, μία η φροντίδα μας. Κάθε ημέρα να λέμε: Σήμερα πρέπει να κάνω κάτι το καλύτερο και κάτι το περισσότερο για τον Θεό και για την ψυχή μου. Για το καλό, για τον αδελφό μου. Καλό και καλύτερο και περισσότερο από ο,τι έκανα χθες. Όχι λιγότερο».

Για φανταστείτε τώρα αδελφοί, έναν άνθρωπο που δεν μένει σαν τον πλούσιο νεαρό κολλημένος στο χτήμα του, στο σπίτι του, στην περιουσία του, στην οικογένειά του, αλλά μένει που κολλημένος; Στην πορνεία, στην ατιμία, στην αρπαγή και στην κλοπή. Στην ψευδορκία. Και που να ξέρει κανείς σε ποιά άλλη αμαρτία. Τι απολογία θα δώσει στο Θεό ο άνθρωπος αυτός;

Και ξέρετε κάτι; Επειδή ακριβώς η ψυχή αυτά τα πράγματα δεν τα θέλει, όσο ο άνθρωπος κλείνει τα μάτια της ψυχής του και κάνει τέτοια πράγματα, τόσο η ψυχή μαυρίζει. Και όταν η ψυχή μαυρίζει τι γίνεται; Γίνεται κακή ψυχή. Μοχθηρή ψυχή. Ασεβής ψυχή. Βάρβαρη ψυχή. Και τότε εκδηλώνει κάτι διαθέσεις και κάτι αισθήματα, τα οποία λέγονται «κτηνώδη» και δαιμονικά αισθήματα. Όταν τα συναντάτε καμιά φορά σε ανθρώπους να κάνετε το Σταυρό σας και να λέτε: «Κύριε, ελευθέρωσε την ψυχή αυτή από το βάρος των παθών που την μαστίζουν. Ελευθέρωσε τον άνθρωπο αυτόν και ελέησέ τον, γιατί θα καταντήσει δαιμόνιο».

Ερχόμαστε στην Εκκλησία και μερικές φορές κάνουμε μνημόσυνα. Ερχόμαστε να παρακαλέσουμε τον Θεό για έναν άνθρωπο να πάει στη Βασιλεία του Θεού. Να αξιωθεί να συγχωρηθεί από τα αμαρτήματά του, και να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Ξέρουμε ότι όσο πιο λίγα είναι τα αμαρτήματά του, και όσο πιο καλή ήταν η ψυχή του, τόσο πιο εύκολα συγχωρείται. Και όσο πιο πολλά ήταν τα αμαρτήματά του και πιο κακή η ψυχή του, και είχε μίσος, έλλειψη αγάπης, έλλειψη ευσέβειας, σκεπτόμαστε το νόμο του Θεού και λέμε: Πως θα ελεηθεί μια τέτοια ψυχή; Πως θα συγχωρηθεί;

Κάποια φορά, πήγε ένας άνθρωπος σε μία Τράπεζα, να εισπράξει χρήματα. Ο ταμίας του έβγαλε και του έδωσε, ένα ματσάκι εκατοντάευρα, δεύτερο ματσάκι, τρίτο, και στο τέλος του μέτρησε και μερικά κέρματα. Μάζεψε ο άνθρωπος τα χαρτονομίσματα, τα έβαλε στην τσάντα του και μετά προσπάθησε να μαζέψει και τα κέρματα. Αλλά εκεί που τα μάζευε, ένα του έπεσε κάτω και από την μια άκρη της αίθουσας, έφτασε στην άλλη. Τρέχει λοιπόν να μαζέψει το κέρμα αυτό, αφήνοντας την τσάντα του με τα χρήματα τα πολλά, εκεί κάτω μπροστά στο ταμείο. Αφού το μαζεψε, είπε χαρούμενος: «Μπράβο, δεν τόχασα». Αλλά όταν γύρισε να βρει την τσάντα του, η τσάντα είχε κάνει φτερά.

Το ίδιο παθαίνει και ο άνθρωπος που λέει: «Η ψυχή θέλει ψίχαλα. Η κοιλιά θέλει κομμάτια». Και φοβάται να μην χάσει κανένα κομματάκι αμαρτίας, που θα του έδινε ευχαρίστηση για τη ζωή αυτή. Και χάνει τον πολύτιμο θησαυρό, που είναι ο πλούτος της ψυχής. Του τον έχει αρπάξει κάποιος.

Ποιός είναι αυτός ο κάποιος; Το ξέρουμε. Και το όνομά του δυστυχώς το λέμε καμιά φορά για κακό. Γιατί μία από τις μεγάλες αμαρτίες του ανθρώπου είναι να παραδίδει τον αδελφό του στο διάβολο. Αυτός μας κλέβει τον πλούτο, της ψυχής και μας βάζει να κυνηγάμε τις δεκάρες τις στρογγυλές, για να μην τις χάσουμε. Η μήπως δεν είναι δεκάρες στρογγυλές οι ηδονές της στιγμής; Μια στιγμή διαρκούνε.

Πόσο διαρκεί το καλό φαγητό; Από την στιγμή που θα το βάλλεις στο στόμα σου, μέχρι την στιγμή που θα το καταπιείς.

Πόσο το ωραίο ποτό; Πόσο κάτι άλλα; Πόσο διαρκεί η απάτη της αμαρτίας; Γιατί απάτη είναι η λεγόμενη ηδονή του κόσμου τούτου.

Ποιός είναι ο πλούτος του ανθρώπου; Τα καλά έργα, τα οποία κάνουν τον άνθρωπο να αισθάνεται πάντοτε γεμάτος από χαρά και από ειρήνη. Βρείτε άνθρωπο που τηρεί το θέλημα του Θεού. Πείτε του να πάει να γλεντήσει και να διασκεδάσει. Δεν το θέλει.

Πέστε να πάει να κάνει καμιά βρωμιά και καμιά ατιμία σαρκική. Δεν θα θελήσει ούτε να το ακούσει. Γιατί τον πλούτο της ψυχής του δεν τον πουλάει. Γιατί η ψυχή του είναι γεμάτη. Όταν έχει τον Χριστό μέσα του ο άνθρωπος είναι γεμάτος, είναι πλούσιος, είναι χορτάτος. Μια για πάντα. Αυτό τον πλούτο εμείς τον κλωτσάμε.

Είπε ο Χριστός: «Εάν δεν αξιωθεί ο άνθρωπος να πάει στη Βασιλεία του Θεού, καλύτερα να μην είχε γεννηθεί». Εμείς το λέμε μερικές φορές, όταν βρίσκουμε κάποιον άνθρωπο άρρωστο. Έφτασε στα νειάτα του, δεκαοχτώ χρονών παιδί, αρρώστησε και είναι στο κρεβάτι, κατάκοιτος, για δέκα, για είκοσι χρόνια. Και περνάει η ζωή του χωρίς να τρέχει, χωρίς να κλωτσάει το τόπι, χωρίς να διασκεδάσει, χωρίς, χωρίς, χωρίς. «Καλύτερα να μην είχε γεννηθεί το κακόμοιρο», λέμε. Και όμως, αυτό που εμείς το λέμε «κακόμοιρο», μπορεί να πάει στην αιώνιο ζωή και επομένως πολύ καλά γεννήθηκε.

Για φαντασθείτε όμως, εκείνον που θα πάει και θα μείνει μια για πάντα, όχι παράλυτος, αλλά καταδικασμένος στη χειρότερη καταδίκη που μπορούν να φανταστούν τα μυαλά των ανθρώπων. Αν και δεν μπορούν να φανταστούν μυαλά ανθρώπων πόσο είναι καταδικασμένος ο άνθρωπος που θα πάει στην κόλαση. Αυτός καλύτερα να μην είχε γεννηθεί.

Ας ακούσουμε λοιπόν τον λόγο του Θεού, ο οποίος μας είπε σήμερα τι πρέπει να κάνουμε για να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή. Αμήν.-