Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (Ματθ. 5, 14-19)
†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή ομιλίας στο Κορφοβούνι, στις 13/7/2003)
1. Μας βλέπει γη και ουρανός
Το σημερινό Ευαγγέλιο μας θυμίζει μια όμορφη εικόνα. Μια πόλη χτισμένη στην κορυφή του βουνού που φαίνεται από παντού. Και μας λέει ο Χριστός: Έτσι είστε και σεις. Σας βλέπει όλος ο κόσμος. Ίσως, δεν σας βλέπουν μερικά ανθρώπινα μάτια, μα σας παρακολουθούν κάποια πολύ σπουδαιότερα μάτια: Των Αγγέλων και των αγίων του Θεού.
Μας παρακολουθεί λοιπόν το βλέμμα του Πατέρα μας «του εν τοις ουρανοίς». Και το ακοίμητο βλέμμα του πανάγαθου Υιού Του, που ήλθε στον κόσμο και σταυρώθηκε για μας. Γι’ αυτό μας παρακολουθεί με αγάπη και με στοργή. Και οι άγγελοι και οι άγιοι με αγάπη και με στοργή μας παρακολουθούν.
Το Ευαγγέλιο που ακούσαμε, μας βοηθά να καταλάβουμε καλύτερα το σκοπό και το νόημα της ζωής μας. Αυτής της ζωής που τόσο την παραξηγούμε και μερικές φορές, ώστε την καταντάμε αθλιότητα.
Είσαστε ένα λυχνάρι, λέει ο Χριστός. Ένα μικρό φωτάκι.
Το λυχνάρι, δεν το ανάβεις για να το βάλεις κάτω από ένα κασόνι και να καίει το λάδι «στράφι». Το ηλεκτρικό φως, δεν το ανάβουμε για να φωτίζει σ’ ένα κατώγι που δεν πατά άνθρωπος. Είσαστε ένα λυχνάρι, είπε ο Χριστός. Ένα μικρό φως ο καθένας. Πού το άναψε ο πανάγαθος Πατέρας μας. Εμείς, έχουμε χρέος να το αξιοποιήσουμε αυτό το φως. Να το βάλουμε στη λυχνία. Σε μέρος που να λάμπει σ’ όλο το σπίτι. Και να βοηθάει τους ανθρώπους να κάνουν τις δουλειές τους. Δηλαδή μέσα στο σκοτάδι του κόσμου τούτου, να παρακινούνται να κάνουν κάτι το πνευματικά καλύτερο.
Ποιός είναι το φως; Εγώ, εσύ, ο καθένας μας. Ποτέ είναι αναμμένο το φως; Όταν εγώ βάζω μπροστά στις θελήσεις μου, στις επιθυμίες μου, στις ενέργειές μου, την καλή διάθεση να φροντίζω για το καλό και για το θέλημα του Θεού. Και πότε βάζω το λυχνάρι κάτω από το κασόνι; Όταν με κατευθύνει μια κακή διάθεση, που μου λέει: «Κάνε ο,τι ξέρεις και ο,τι σε ευχαριστεί. Μην υπολογίζεις κανέναν. Ούτε κατά τον ουρανό, ούτε κατά την γη. Κοίτα τον εαυτό σου». Ας το αναλύσουμε.
2. Ακτίνες φωτός
Είπε ο σωτήρας μας το φως του κόσμου: «Ότι θέλετε να κάνουν σε σας οι άλλοι να το κάνετε και σεις σε όλο τον κόσμο». Πως θέλεις να σου φέρονται οι άνθρωποι; Με ευσπλαγχνία, με αγάπη, με εντιμότητα, με σεμνότητα. Δεν θέλω ούτε να με καταφρονούν, ούτε να με ταπεινώνουν, ούτε να με κλέβουν. Αυτό είναι το καλό. Ποιός δεν το θέλει; Ποιός δεν το έχει μέσα στην καρδιά του;
Το καλό, το αγαπάμε και το ξέρουμε καλά, όταν έχει να κάνει με μας. Όμως, γιατί δεν το θυμόμαστε όταν πρέπει να το κάνουμε στους άλλους; Και δεν διστάζουμε να κακολογήσουμε, να φερθούμε με απρέπεια, να ταπεινώσουμε τον άλλο; Γιατί; Διότι δεν φροντίζουμε να κάνουμε την διάθεσή μας καλή. Και δεν υποχρεώνουμε τον εαυτό μας να πάρει την απόφαση να ενεργεί πάντοτε με καλή διάθεση.
Δύσκολο λιγάκι! Γιατί όλοι μας παλεύουμε μέσα μας και έξω μας με το κακό. Μέσα μας, ξεπροβάλλει με τις κακές επιθυμίες και εξωτερικά μας κυκλώνει μια και πλεονάζει γύρω μας. Αλλά γιατί ενώ σε τόσες περιστάσεις ξέρουμε να είμαστε μαχητικοί, ανυποχώρητοι, δεν ξέρουμε να είμαστε ανυποχώρητοι και δυναμικοί όταν πρόκειται να κάνουμε το καλό και το θέλημα του Θεού;
«Ου καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό το μόδιον». Αν το θέμα ήταν για ένα παληολυχναράκι, μικρή η ζημιά. Αλλά το λυχνάρι αυτό, είσαι συ... Ο ίδιος! Όσο είσαι πάνω στη γη, καις και καίγεσαι. Γιατί λίγο-πολύ όλοι κατά το διάστημα της ζωής μας, καιγόμαστε και τσουρουφλιζόμαστε από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Και δεν κάνει να αφήνουμε όλα αυτά να σβύνουν το φως του Θεού, και να καταλήγουν σε ζημία μας και καταστροφή μας.
Που πρέπει να βάλλεις το φως; Ἐπί την λυχνίαν! Να φέγγει πάσι τοις εν τη οικία. Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων. Να το βλέπουν και οι άλλοι άνθρωποι και να δοξάζουν τον Πατέρα μας «τον εν τοις ουρανοίς». Γιατί αυτή η εντολή; Γιατί είμαστε όλοι ένα σώμα, μία κοινωνία, μια οικογένεια. Δεν είναι δυνατόν να μας είναι αδιάφορος ο διπλανός μας. Γιατί να του δείξεις κακό παράδειγμα και να τον βουλιάξεις; Υπάρχει χειρότερο κακό; Γιατί να του σβύσεις το φως της ψυχής του; Γιατί να μη γίνεις εσύ με τα καλά σου λόγια, τα καλά σου έργα και τα καλά σου αισθήματα, χειραγωγός του στον ουρανό; Έτσι θα κάνεις αν αγαπάς τον Πατέρα μας τον εν τοις ουρανοίς. Θα αφήνεις ένα φωτεινό παράδειγμα, να το βλέπουν οι άλλοι και να τον δοξάζουν.
Πως δοξάζεται ο Πατέρας μας; Κάποιοι έχουν πάρει δρόμο και φεύγουν μακρυά του. Αυτοί, βλέποντας το παράδειγμα σου και παίρνοντας από το φως σου, κάνουν μεταβολή. Αλλάζουν σκέψη, αλλάζουν ενέργειες και τρόπο ζωής, και γυρίζουν στο φως και στην αλήθεια.
3. Τι είναι αυτά που κάνεις;
Ο απόστολος Παύλος πριν την μεταστροφή του, είχε βάλει το φως του Θεού κάτω από το κασόνι. Γιατί μόνο στόχο του είχε να σφάξει, να καταπιέσει, να εξοντώσει. Να μην αφήσει στη γη χριστιανό.
Βλέποντάς τον ο Χριστός σ’ αυτό το χάλι, του φανατισμού καί της εμμονής στο κακό παρουσιάστηκε μπροστά του και του είπε:
-Σαούλ, Σαούλ, τι είναι αυτά που κάνεις;
Ξέρετε τι φοβερό πράγμα είναι να σταθεί κάποια στιγμή ο Χριστός απέναντί μας, και να μας πει: «Ιωάννη, Γεώργιε, Μαρία..., τι είναι αυτά που κάνεις; Δεν βλέπεις ότι είναι ξεθεμελιώματα του λόγου μου και του έργου μου; Πως οδηγείς το παιδί σου; Πως οδηγείς την οικογένειά σου; Πως οδηγείς τον φίλο σου, που σε εμπιστεύεται;».
Ο απόστολος Παύλος, όταν άκουσε ποιός του μιλᾶ, τον προσκύνησε, έκανε μεταβολή 180 μοίρες και με την εντολή και το θέλημα του Θεού έγινε απόστολος. Από κει και πέρα προσπαθούσε να έχει μέσα στην καρδιά του οδηγό το φως του Χριστού. Και να δείχνει σε όλο τον κόσμο ο,τι καλύτερο.
Γράφει σε μια επιστολή του: «Ποιός εκοπίασε τόσο όσο εγώ για τον Χριστό και για τους άλλους; Δεν άφησα ποτέ τον εαυτό μου σε ησυχία. Έκανα όλα όσα έπρεπε. Μα παρακαλώ τον Χριστό να με δεχθεί σαν τον τελευταίο, γιατί ήμουν τελευταίος και είμαι ο χειρότερος και ο πιο αμαρτωλός, αφού έστω και για κάποια μέρα, δίωξα την Εκκλησία του Χριστού. Και φέρθηκα άσχημα απέναντι Του». Έτσι πρέπει να σκεπτόμαστε.
4. Πατέρες: φώτα της Εκκλησίας
Υπάρχουν βέβαια μερικοί άνθρωποι, όπως ήταν οι άγιοι Πατέρες, που από μικροί αφιερώθηκαν στον Χριστό και ήταν για όλη τους τη ζωή φως, που φώτιζε την Εκκλησία με τα έργα τους και την διδασκαλία τους. Και τους αξίωσε ο Θεός να ονομάζονται «φωστήρες επί γης». «Υπερδεδοξασμένος ει Χριστέ ο Θεός, ο φωστήρας επί γης τους Πατέρας ημών θεμελιώσας». «Θεμελιώσας» σημαίνει ήταν σαν να έφτειαξες τους Πατέρες έναν πύργο άσειστο, θεμέλιο, ρίζα.
Από τι έγιναν το φως οι Πατέρες; Από την καλή τους διάθεση. Από την μαχητικότητα τους να επιβάλλουν στον εαυτό τους πρώτα το θέλημα του Θεού και το άγιο Ευαγγέλιο. Και μετά να το σκορπίζουν με το φως τους, σε όλο τον κόσμο. Γιατί κάθε άνθρωπος που φεύγει από τον κόσμο αυτό και πάει στη Βασιλεία του Θεού, έκανε τη μεγαλύτερη επιτυχία. Αξιοποίησε τη ζωή του. Και ἕνας άνθρωπος που θα φύγει από τον κόσμο αυτό για να πάει στην κόλαση την αιώνια, τι κατάφερε; Έστω και αν έγινε πλανητάρχης, πάμπλουτος, έστω και αν κατάφερε να γλεντάει από το πρωί μέχρι το βράδυ, και να κάνει τον καπετάνιο στους μικρότερους... Αν πάει στην κόλαση υπάρχει χειρότερη αποτυχία; Και χειρότερη καταστροφή;
Έλεγε ο Χριστός (όσο πιο πολλές φορές το θυμόμαστε τόσο καλύτερα): «Τι ωφελείται ο άνθρωπος εάν κερδίσει τον κόσμο όλον και ζημιωθεί την ψυχή του; Τι καλό πέτυχε;». Ο μέγας Αλέξανδρος όταν πέθαινε, διάταξε να κρέμεται το χέρι του έξω από το φέρετρο. Για να βλέπει ο κόσμος, ότι φεύγοντας από τη ζωή αυτή, δεν παίρνει μαζί του τίποτε απολύτως.
Να φροντίζουμε να κρατούμε την θέλησή μας στο καλό. Η αγάπη εἶναι το μόνο θετικό, το μόνο που έχει αιώνια αξία.
Είναι λίγο πράγμα η αγάπη; Όχι! Είναι πολύ! Θα το δεις και θα το καταλάβεις εκείνη την ημέρα (της δευτέρας Παρουσίας). Άμα προσπαθείς να δώσεις νόημα στη ζωή σου με κρίσεις επίγειες και με συμπεράσματα επίγεια, με το πόσο γεμίζει η τσέπη η αυξάνουν τα πάθη και οι ηδονές, χάθηκες ταλαίπωρε. Μια για πάντα.
Κάποιος πίεζε ένα μεγάλο άγιο, να κάνει κάτι που δεν ήταν κατά Θεόν. Του απάντησε:
-Τόσο πολύ σε αγαπάω, που αν είχα δύο ψυχές, θα θυσίαζα για σένα την μία. Μα έχω μόνο μια και δεν δικαιούμαι να την θυσιάσω για κανέναν και για τίποτε.
Όσο πιό πολύ μπορούμε να το θυμόμαστε!
Μια ψυχή έχουμε. Δεν κάνει να την θυσιάσουμε για το «τίποτε».
Ένα σωτήρα έχουμε. Δεν κάνει να τον λυπούμε ούτε να τον προδίδουμε.
Και υπάρχει μια Βασιλεία του Θεού για μας. Που άμα την χάσουμε, θα είμαστε οι πιο ταλαίπωροι άνθρωποι.
Ας ευχαριστήσουμε τον Χριστό για τα τόσο διδακτικά λόγια Του, που έτσι όπως τα λέει τόσο εύκολα μπαίνουν στην καρδιά μας και μας φωτίζουν. Αμήν.-