Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ (Λουκ. 5, 1-11)
†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή ομιλίας στη Γραμμενίτσα, στις 24/9/2006)
1. Θα το κάνω Κύριε, μια και το λες
Το σημερινό Ευαγγέλιο μας λέγει ότι ενώ ο Χριστός περιπατούσε στην παραλία της Τιβεριάδος, βρήκε ένα καράβι αραγμένο. Οι ψαράδες, εκεί δίπλα, έπλεναν τα δίχτυα τους. Είχαν σκοτωθεί στη δουλειά όλη την νύχτα, μα δεν είχαν πιάσει ούτε ένα ψαράκι. Και επειδή πολύς κόσμος ακολουθούσε τον Χριστό, ανέβηκε στο καράβι και παρεκάλεσε να το οδηγήσουν λίγο πιο πέρα, για να ακούγεται καλύτερα ο λόγος Του. Ο Πέτρος -ιδιοκτήτης του καϊκιού- δέχθηκε και να ανεβεί επάνω ο Χριστός και να το πάει παραπέρα. Γιατί; Γιατί ήταν άνθρωπος με καλή καρδιά και με καλή διάθεση.
Ανεβασμένος στο καράβι ο Χριστός, άρχισε να μιλά στο πλήθος για τη Βασιλεία του Θεού. Μιλούσε όπως πάντοτε, αλλά όχι όπως όλοι. Όχι όπως εμείς. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, κήρυττε τον λόγο του Θεού πιο όμορφα και τον ανέλυε πιο βαθειά. Όταν τελείωσε, είπε στον Πέτρο:
-Εμπρός! Τώρα, οδήγησε το καράβι πιο βαθειά, να πιάσουμε και ψάρια. Σε ευχαριστώ που με εξυπηρέτησες... Κάνε αυτό που σου λέω και δεν θα βγεις μετανοιωμένος.
Απάντησε ο Πέτρος:
-Δεν είναι πια ώρα για ψάρια. Τέτοια ώρα τα ψάρια, δεν πέφτουν στα δίχτυα. Τα βλέπουν και απομακρύνονται. Έτσι λέει η πείρα μας. Αλλά επειδή το λες, «επί τω ρήματί σου», θα το κάνω.
Γιατί είπε «θα το κάνω»; Γιατί δεν ήθελε να είναι ο «αντίθετος λόγος». Ένας μόνιμος αντιρρησίας. Και έρριξε το δίχτυ από ευγένεια, από απλή καλωσύνη. Αλλά τότε αυτός που κατά την δημιουργία είπε: «να γεμίσουν τα νερά πλήθος ζωντανές υπάρξεις», διέταξε τα ψάρια της Τιβεριάδος και μαζεύτηκαν στο δίχτυ του αποστόλου Πέτρου. Βλέπετε, τα ψάρια κάνουν πιο εύκολα υπακοή στο θείο θέλημα απ’ ό,τι εμείς. Συγκεντρώθηκαν τόσα που γέμισαν το δικό τους καράβι και ένα άλλο συνεταιρικό. Ήταν τόσα πολλά τα ψάρια, που τα δυό πλοία κινδύνευαν να βυθισθούν.
Βλέποντας το θαύμα ο Πέτρος, γονάτισε μπροστά στον Χριστό και του είπε:
-Κύριε, φύγε από το καράβι μου. Μολύνεσαι μέσα στο καράβι μου. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Φτωχός σε καρδιά, σε φως, σε πίστη σε καλά έργα.
Ο Χριστός του απάντησε:
-Εγώ, τέτοιους ψάχνω να βρω. Φτωχούς. Φτωχούς σε «μυαλό». Φτωχούς σε εντυπωσιακά έργα. Αλλά με πολλή ταπείνωση, με μεγάλη καρδιά και με μεγάλη συναίσθηση. Εσένα θέλω. Άφησε λοιπόν τα ψάρια και το καράβι και ακολούθησέ με. Δεν σου ταιριάζει να ασχολείσαι μ’ αυτά. Φαίνεσαι μικρός στους άλλους και συ νομίζεις τον εαυτό σου ασήμαντο και φτωχό. Αλλά για μένα είσαι μεγάλος. Δεν σου ταιριάζει ένα τέτοιο μικρό και φτωχό έργο. Από δω και πέρα, εγώ, θα σε κάνω «αλιέα ανθρώπων». Ψαρά να ψαρεύεις ανθρώπους. Όχι ψάρια για το τσουκάλι, αλλά ανθρώπους για την Βασιλεία του Θεού.
2. Να είμαστε έξυπνοι
Αυτή ήταν η αποστολή του Χριστού! Να μαζέψει τον κόσμο στη Βασιλεία του. Από καλωσύνη, από αγάπη, από ευσπλαγχνία. Και θέλει ο Θεός «αυτό» το καράβι -η Εκκλησία του- να γεμίζει τόσο, που να μη χωράει καθόλου. Να φτειάξουμε και άλλους ναούς για να μη μένει κανείς έξω από την Εκκλησία Του. Κανείς έξω από την Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό είναι το θέλημά του. Γιατί;
Για τον απλούστατο λόγο: Αυτή η ζωή θα τελειώσει. Και η άλλη, η αιώνια, θα αρχίσει και δεν θα τελειώσει ποτέ.
Το παιδάκι που προτιμά να παίζει και όχι να διαβάζει και να αποκτά γνώσεις, τέχνες, επιστήμες, όπλα για τη ζωή, δεν είναι «το έξυπνο», αλλά -έστω και αν δεν το καταλαβαίνει- είναι ανόητο, καθυστερημένο, είναι άκριτος άνθρωπος. Το ίδιο, εκείνος που σπαταλά την ζωή του, κυνηγώντας τις απολαύσεις του κόσμου και δεν εργάζεται για την Βασιλεία του Θεού είναι ακαταλόγιστος και ανόητος. Γιατί η αιώνια ζωή και η Βασιλεία του Θεού είναι τα μεγαλύτερα πράγματα.
Κάποια φορά, αρρώστησε βαρειά ένας πολύ καλός και ενάρετος άνθρωπος. Περίμενε το γιατρό, να του πει πώς πάει και ταυτόχρονα τον παπά να του διαβάσει την ευχή και να τον κοινωνήσει. Ιερέας και γιατρός, έφτασαν μαζί. Τον ρώτησαν:
-Ήλθαν και οι δυό. Ποιός να περάσει πρώτος;
Απάντησε:
-Πρώτα η ψυχή, μετά το σώμα. Πρώτα ο παπάς, μετά ο γιατρός. Αν περισσεύει καιρός, να περάσει και ο γιατρός. Αν δεν περισσεύει είναι τρέλλα να προτιμά κανείς το γιατρό.
3. Δεν πας μόνος στον Παράδεισο
Ο Θεός θέλει όλοι μας, να αγωνιζόμαστε για την Βασιλεία Του. Όχι μόνο να πάμε εμείς στον Παράδεισο, αλλά να φέρουμε μαζί μας και όλους τους ανθρώπους, που έχουμε υποχρέωση να τους καθοδηγήσουμε.
Ο πατέρας, η μητέρα, ο αδελφός, ο φίλος, πρέπει να λέει: «Έχω υποχρέωση πρώτα για την ψυχή μου, αλλά και για την ψυχή των αδελφών μου»... Για τον πατέρα μου, την μητέρα μου, το παιδί μου, τους φίλους μου. Τι είναι Εκκλησία; Κοινωνία αγάπης.
Αν η αγάπη ζητά να μοιραζόμαστε τη χαρά μας στη γιορτή μας, στο φαγητό μας, στα αγαθά μας... Αν επιβάλλει να κοπιάζουμε για να βοηθάμε τους αδελφούς μας, φανταστείτε πόσο μεγαλύτερο είναι το χρέος, να τους δείξουμε τον δρόμο για την αιώνια ζωή και να συμπαρασταθούμε στον αγώνα τους.
Κουρασμένος ήταν ο απόστολος Πέτρος, όλη την νύχτα ξάγρυπνος, ξελιγωμένος στη δουλειά. Όμως την προθυμία δεν την έχασε. Ό,τι του είπε ο Χριστός το έκανε αμέσως. Κόπωση έχουμε και εμείς... Ψυχική από τις πίκρες της ζωής. Και σωματική από τον αγώνα της καθημερινότητας. Αλλά η προθυμία για την τήρηση του θελήματος του Θεού δεν πρέπει ποτέ να μας λείπει.
• Είναι Κυριακή! Τι πρώτο;
Πρώτα η Εκκλησία. Πρώτα η λατρεία. Μετά όλα τα άλλα.
• Επικοινωνία με τους άλλους. Τι είναι πρώτο;
Η αγάπη! Να πούμε καλή κουβέντα, οικοδομητική, που να ανεβάζει λίγο αυτόν που μας ακούει. Πόσο λίγο; Όσο μπορεί να ανεβεί ο αδελφός... Να αρχίσει να καταλαβαίνει, ότι πρέπει να κάνει κάτι για την ψυχή του.
• Όση κόπωση και να έχουμε δεν πρέπει ποτέ, να λησμονάμε την προσευχή μας, ούτε την νηστεία, ούτε ότι πρέπει να συγκρατούμε την οργή μας, τα νεύρα μας. Και να μην αφήνουμε τα πάθη μας, να μας παρασύρουν και να μας οδηγούν, όπου θέλει ο διάβολος, που βασιλεύει, μέσα από τα πάθη του ανθρώπου.
Φροντίδα λοιπόν και προθυμία για την αιώνια ζωή. Για την ψυχή μας. Να το δίδαγμα του σημερινού Ευαγγελίου. Με δυό λόγια θα λέγαμε:
Φεύγω από τον Χριστό, φεύγω από την αιώνια ζωή. Γυρίζω στον Χριστό, γυρίζω στην αιώνια ζωή. Υπάρχει υπεροχώτερο έργο από το να βοηθήσεις άνθρωπο να γυρίσει στον Χριστό και στην αιώνια ζωή; Και υπάρχει χειρότερη δουλειά, από το να κάνεις κάποιον να φεύγει από τον Χριστό και την αιώνια ζωή; Και να πηγαίνει στον αιώνιο θάνατο;
4. Αλιείς ανθρώπων
Γράφει στην αυτοβιογραφία του ένας Ρώσσος ιερέας: «Στον πόλεμο με τους Γερμανούς, ήμουν αξιωματικός με μεγάλο βαθμό, γιατί ήμουν εξέχον στέλεχος του καθεστώτος. Είχα εργαστεί για το μετρό της Μόσχας σαν αρχιτέκτονας. Όμως, παρ’ όλα αυτά, βλέποντας κάθε στιγμή το θάνατο μπροστά μου, έταξα στον Χριστό, άμα ζήσω να γίνω καλόγηρος. Και έζησα. Και επειδή στον Χριστό ψέματα δεν λένε, τα άφησα όλα, δόξα, εξουσίες, τιμές και έγινα μοναχός. Αγωνιζόμουνα για την Βασιλεία του Χριστού πενήντα χρόνια. Πενήντα χρόνια, δεν σταμάτησε το στόμα μου, να φωνάζει προς όλες τις κατευθύνσεις... Και σε τι κόσμο; Σε κείνον που είχε διαπλάσει ο αθεϊσμός! Και τι να λέω;
-Φύγετε από τον θάνατο και ελάτε στη ζωή.
-Φύγετε από τον κόσμο. Ελάτε στον Χριστό, για να σωθείτε.
Μα τώρα Χριστέ μου εγήρασα. Δεν αντέχω πια να κάνω το έργο σου. Μετά από λίγο θα κλείσουν και τα μάτια μου. Και το στόμα μου.
Αλλά πιστεύω, ότι συ με το έλεός σου και με την ευσπλαγχνία σου, κάποιον θα βρεις και θα τον βάλεις στη θέση μου, για να συνεχίσει αυτός, το μεγάλο σου έργο».
Ο απόστολος Πέτρος, άκουσε τον λόγο του Θεού και τον εκήρυττε σε όλη του τη ζωή. Μέχρι που σταυρώθηκε για τον Χριστό.
Στη θέση του, καλούμαστε όλοι μας. Ο καθένας μας, πρέπει να είναι ένας απόστολος του Ιησού Χριστού. Και σαν τον Πέτρο, να μη φροντίζουμε να πιάνουμε ψάρια για το τηγάνι μας, αλλά «ψάρια» για την Βασιλεία του Θεού και για την αιώνια ζωή.
Ας ευχηθούμε να μας ενισχύει ο Κύριος σε τούτο το μεγάλο έργο Του που είναι: Η σωτηρία της ψυχής μας, και όλου του κόσμου. Αμήν.-