Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Ματθ. 1, 1-25)
†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή ομιλίας στο Μύτικα Άρτας, στις 18/12/1994)
Ιησούς, Σωτήρας και Κύριος
Το Άγιο Ευαγγέλιο προμηνύοντάς μας την εορτή των Χριστουγέννων, μας μίλησε για τους προπάτορες του Χριστού. «Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ κ.λ.π». Και ανέφερε τρεις ομάδες από δεκατέσσερις γενεές η καθεμιά, από τον Αβραάμ μέχρι την Υπεραγία Θεοτόκο. Για να μας δείξει, ότι ο Υιός του Θεού, μέσα από τους ανθρώπους αυτούς, γεννήθηκε και έγινε άνθρωπος όμοιος με μας.
Ήρθε στην γη, γεννήθηκε από την Παναγία, πήρε σάρκα, αίμα, οστά, περπάτησε στον κόσμο, αισθάνθηκε όπως εμείς, έζησε όπως εμείς, χωρίς αμαρτία. Για να μας φωτίσει να καταλάβουμε ποιό είναι το σωστό. Και να ανεβεί στον Σταυρό και να κατεβεί στον Άδη, για να ελευθερώσει με τα Άχραντα Πάθη Του και με την κάθοδό Του στον Άδη όλους εκείνους που ήταν υποδουλωμένοι στην αμαρτία. Να μας πλύνει με το Αίμα Του και να μας ελευθερώσει από τον αιώνιο θάνατο.
Ο Ιωσήφ είχε πάρει την Παναγία από τον ναό, με την υπόσχεση και με την δέσμευση ότι θα Την διατηρήσει παρθένο, γιατί είχε υποσχεθεί να ζήσει για πάντα αφιερωμένη στον Θεό. Γι' αυτό όταν την είδε ξαφνικά να είναι έγκυος, είπε: «Μα τι πράγματα είναι αυτά; με κορόιδεψαν;». Και σκέφτηκε να την διώξει από κοντά του, γιατί ήταν τίμιος άνθρωπος.
Τότε εμφανίστηκε Άγγελος Κυρίου και του είπε: «Ιωσήφ, άνθρωπε που μοιάζεις του Δαβίδ και είσαι και απόγονός του, που έχεις καλοσύνη, ειλικρίνεια, απλότητα, αγάπη και πίστη, μην φοβάσαι να κρατήσεις την Μαρία κοντά σου, γιατί το παιδί που έχει γεννηθεί μέσα της δεν είναι από από αμαρτία, αλλά «εκ Πνεύματος Αγίου», με την ενέργεια του Θεού. Και όταν γεννηθεί, θα το ονομάσεις «Ιησού». Αυτός, ο Ιησούς, θα σώσει κάθε άνθρωπο που θα πιστεύσει σ’ Αυτόν και θα πάει κοντά Του.
Ο Ιωσήφ δέχθηκε με πίστη το Λόγο του Θεού. Και μετά από λίγες ημέρες η Αγία Θεοτόκος, γέννησε τον Υιόν Της τον Πρωτότοκο και Τον ονόμασαν «Ιησούν», γιατί «Ιησούς», είναι Εβραϊκή λέξη και σημαίνει «Σωτήρας του κόσμου»!
Από τότε, εμείς, δια μέσου της διδασκαλίας των Αγίων Αποστόλων, πιστέψαμε ότι ο Χριστός είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού, ο Σωτήρας του κόσμου. Τον προσκυνούμε, τον λατρεύουμε, τον επικαλούμεθα. Τον δοξάζουμε γιατί γεννήθηκε για μας, ταπεινός άνθρωπος από μια απλή γυναίκα, αλλά Υπεραγία, σε ένα σπήλαιο. Και έζησε ταπεινός πάνω στην γη. Και κουράστηκε και κοπίασε και σταυρώθηκε για μας, αλλά αναστήθηκε, σαν Θεός, για να μας αναστήσει και να μας βεβαιώσει ότι είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.
Η συμβουλή του βασιλιά
Κάποια φορά, ένας βασιλιάς είχε επισκεφθεί κάποιον υπουργό του. Ο άρχοντας, έκανε για χάρη του βασιλιά ένα τρικούβερτο γλέντι. Τον δέχθηκε με τιμές και δόξες, όσες μπορούσε περισσότερες. Αλλά ο βασιλιάς ήταν ευσεβής άνθρωπος, ο υπουργός δεν ήταν. Όταν λοιπόν έφευγε από το σπίτι του, ο βασιλιάς έπιασε τον υπουργό από το χέρι και του λέει:
-Σε ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά. Με τίμησες, το είδα, το διαπίστωσα. Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω. Αλλά να σου πω κάτι.
-Ο,τι θέλεις βασιλιά μου, του λέει εκείνος.
-Μετά από λίγες ημέρες, έρχονται Χριστούγεννα. Σε παρακαλώ σκέψου το: Αν για μένα που είμαι σύνδουλός σου, άνθρωπος σαν και εσένα, αμαρτωλός, μπορεί και πιο πολύ από σένα, έκανες τόσα για να με ευχαριστήσεις, σκέψου πόσα πρέπει να κάνει κανείς για τον Χριστό που έρχεται κοντά μας. Άνοιξέ Του την πόρτα, όχι του σπιτιού σου, αλλά της καρδιάς σου, όπως την άνοιξες σε μένα, και πάρε τον Χριστό στην καρδιά σου. Όπως εμένα και καλλίτερα, γιατί αξίζει πιο πολύ από μένα.
Λέγοντας αυτά ο βασιλιάς, έσφιξε το χέρι του υπουργού και του είπε:
-Σου εύχομαι αδελφέ μου «Καλά Χριστούγεννα με τον Χριστό στην καρδιά σου».
Ο υπουργός, που μέχρι τότε έκανε τον άθεο και δεν έδινε καμιά σημασία ούτε σε Χριστό, ούτε σε ψυχή, ούτε σε εκκλησία, όταν έφυγε ο βασιλιάς έμεινε φοβερά προβληματισμένος. Και αποφάσισε να γιορτάσει Χριστούγεννα, όχι μόνο με τσουρέκια, με φαΐ, με γλέντι, αλλά με τον Χριστό. Με τον Χριστό στην καρδιά του. Εξομολογήθηκε και την ημέρα των Αγίων Χριστουγέννων κοινώνησε λέγοντας: «Μνήσθητί μου Κύριε. Και όπως γεννήθηκες σε μια φάτνη μέσα σε ένα στάβλο, έτσι έλα και στην ταπεινή ψυχή μου, που την έχω κάνει στάβλο και είναι γεμάτη από ακαθαρσίες».
Και αφού κοινώνησε, αισθάνθηκε την καρδιά του και τον εαυτό του να είναι ολόφωτος, όπως έγινε ολόφωτη η γη την ημέρα που γεννήθηκε ο Κύριος και Σωτήρας μας.
Τη νύχτα της γέννησης του Κυρίου ήταν κάποιοι απλοί τσοπάνηδες γύρω από το σπήλαιο και έβοσκαν τα ζωντανά τους. Ξαφνικά είδαν την νύχτα να γίνεται μέρα, να λάμπει ολόκληρος ο κόσμος, και τους Αγγέλους του Θεού να κατεβαίνουν στην γη, δίπλα τους, και να δοξολογούν τον Σωτήρα, Κύριό μας, με το υπέροχο άσμα: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία»
Έτσι πρέπει να γίνεται, κάθε χρόνο, την ημέρα των Αγίων Χριστουγέννων και η δική μας καρδιά. Ολόφωτη να γίνεται, και να παίρνει την χάρη και την ευωδία του Αγίου Πνεύματος. Να παύει να είναι στάβλος γεμάτος από βρωμιές, πάθη και αμαρτίες.
Τις αμαρτίες σου θέλω
Ο Άγιος Ιερώνυμος ήταν ένας απλός παπάς. Δεν έγινε Πατριάρχης, όπως άλλοι Άγιοι Πατέρες, αλλά ήταν πολύ μεγάλος. Είχε φτιάξει ένα μικρό Μοναστηράκι κοντά στην Βηθλεέμ και ζούσε εκεί. Μια νύχτα των Χριστουγέννων, είχε πάει δίπλα στο Σπήλαιο, όπου γεννήθηκε ο Χριστός, και γονατιστός τον παρακαλούσε και του έλεγε:
-Θεέ μου, ελέησε με και συγχώρησέ τις αμαρτίες μου.
Ξαφνικά βλέπει τον Χριστό μπροστά του να του λέγει:
-Ιερώνυμε σε βλέπω, σε ακούω, σε καμαρώνω σαν δούλο Μου. Αλλά μια και με αγαπάς, θέλω να μου κάνεις σήμερα που είναι η γιορτή της γεννήσεώς μου, ένα δώρο.
Απάντησε ο Άγιος Ιερώνυμος:
-Υιέ του Θεού, Κύριε Ιησού Χριστέ, το ξέρεις ότι για Σένα άφησα όλα τα πλούτη που είχα στην Ρώμη. Θέσεις μεγάλες, παλάτια, χρήματα. Τα άφησα όλα και ήρθα εδώ στην Βηθλεέμ, στον τόπο που γεννήθηκες για μένα.
-Ιερώνυμε, αυτά τα ξέρω. Αλλά σε ξαναρωτάω, για την ημέρα της γεννήσεώς μου, τι δώρο θα μου κάνεις;
-Κύριε, σου το επαναλαμβάνω. Ο,τι είχα και δεν είχα τα άφησα όλα για Σένα. Και βρίσκομαι εδώ, δίπλα Σου, φτωχός. Δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω, παρά μόνον την αγάπη μου και την καρδιά μου. Αλλά και αυτά τα έχω δώσει σε Σένα και ανήκουν μόνον σε Σένα.
-Ιερώνυμε έχεις και κάτι άλλο και θέλω να μου το δώσεις και αυτό.
-Τι θέλεις Κύριε; Τι είναι αυτό που έχω κρατήσει και δεν το ξέρω;
Του λέει ο Χριστός:
-Οι αμαρτίες σου. Τις αμαρτίες σου, θέλω να μου τις δώσεις όλες.
-Και τι να τις κάνεις Χριστέ μου τις αμαρτίες μου;
-Να τις συγχωρήσω. Να τις σβήσω. Να πάψουν να υπάρχουν για να γίνει η ψυχή σου παράδεισος.
Γράφει ο Άγιος Ιερώνυμος:
Όταν άκουσα αυτά λόγια, μέσα στο εξαίσιο όραμα, να βλέπω τον Κύριό μας Ιησού Χριστό μπροστά μου και να μου μιλά, ξέσπασα, σε ένα κλάμα και έκλαιγα ώρα πολλή.
Με ρώτησε κάποιος.
-Γιατί κλαις;
-Για τις αμαρτίες μου κλαίω.
-Είδα τον Χριστό και μου τις ζήτησε, να Του τις δώσω για να μου τις συγχωρήσει.
-Σου τις ζήτησε ο Χριστός για να σε συγχωρήσει και κλαις; Αντί να χοροπηδάς από την χαρά σου, κλαις;
Και απάντησε:
-Τα μάτια κλαίνε. Η καρδιά γελάει. Είμαι γεμάτος χαρά.
Αυτή είναι η πιο μεγάλη χαρά, που μπορεί να δοκιμάσει άνθρωπος στον κόσμο. Και την αποκτά με την άφεση των αμαρτιών του και με το πλησίασμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Και προπαντός με την Θεία Κοινωνία. Αμήν.-