ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ (Ιω. 12, 1-18)
†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή ομιλίας στο Κορφοβούνι, στις 20/4/1986)
1. Εξ’ όνυχος τον λέοντα
Η σημερινή εορτή των Βαΐων, μας υπενθυμίζει τον σύγχρονο κόσμο, γιατί νομίζει κανείς πως έχει μπροστά του μια διαδήλωση, την οποία αυθόρμητα έκαναν οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ για να υποδεχτούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό στην αγία πόλη, μετά από την ανάσταση του Λαζάρου. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν μάθει ότι την προηγουμένη ημέρα ο Χριστός είχε αναστήσει τον Λάζαρο, που οι ίδιοι, πριν από τέσσερις-πέντε ημέρες, τον είχαν κηδέψει. Και κάθε άνθρωπος λογικός, που έχει αντίληψη της πραγματικότητος, ξέρει τι σημαίνει να έχουν περάσει για ένα νεκρό τέσσερις ολόκληρες ημέρες.
Κατάλαβαν ότι Αυτός, που έχει την δύναμη να φωνάζει «Λαζαρε, δεύρο έξω» και να βγαίνει ο τετραήμερος νεκρός, είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου. Κατάλαβαν ότι Αυτός, άμα θέλει, μπορεί να μας φωνάξει όλους, και εμάς και τους πατέρες μας και τον Αδάμ και την Εύα, ας είναι χιλιάδες χρόνια πεθαμένοι, και να βγουν από τα μνημεία. Γι’ αυτό ένα τροπάριο λέγει «Την κοινήν Ανάστασιν προ του σου Πάθους πιστούμενος εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον Χριστέ ο Θεός». Έδωσες πιστοποίηση, βεβαίωση, ότι έχεις τη δύναμη να κάνεις μια ημέρα «την κοινήν Ανάστασιν», την ανάσταση όλων των ανθρώπων
Και γι’ αυτό ακριβώς, κατάλαβαν οι άνθρωποι ποιός είναι ο Χριστός. Άλλωστε, λέει μια παροιμία «Ο σοφός καταλαβαίνει το λιοντάρι από το νύχι». Δηλαδή δεν είναι ανάγκη να το δει ολόκληρο το λιοντάρι μπροστά του, ούτε να δοκιμάσει τα δόντια του, για να το καταλάβει. Ο περιεσκεμμένος άνθρωπος, ο λογικός, όταν βλέπει ορισμένα από τα έργα του Θεού, όπως ήταν η Ανάσταση του Λαζάρου, καταλαβαίνει ότι είναι Κύριος και της γης και του ουρανού, αλλά και των υποχθονίων, και της κολάσεως Κύριος. Των πάντων Κύριος είναι ο Χριστός. Τίποτε δεν είναι έξω από τις δυνάμεις Του.
Γι’ αυτό, εκείνος ο λαός, αντί για πλακάτ άρπαξε «βαΐα των φοινίκων, τα της νίκης σύμβολα» και πήγε στην απάντηση του Χριστού φωνάζοντας: «Ωσαννά, τω Υιώ Δαυΐδ, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου».
Πόσες φορές διαβάζουμε σήμερα στις εφημερίδες για διαδηλώσεις και για μεγάλες συγκεντρώσεις; Που γίνονται για ποιό σκοπό; Για κάτι ψευτοπολιτικά! Και για τι ακόμα; Συνήθως, το συνηθέστερο είναι ότι το ένα κόμμα προσπαθεί να ρίξει το άλλο κόμμα. Τι κρύβεται πίσω από αυτά; Πάθη, κακία, επίγειο φρόνημα.
Τότε όμως που έγινε διαδήλωση υπέρ του Χριστού, οι άνθρωποι φώναζαν: «Ωσαννά, τω Υιώ Δαυΐδ» Το «Ωσαννά» δεν σημαίνει «δόξα», είναι μια Εβραϊκή λέξη που σημαίνει: Σώσε μας! Σώσε μας! Υιέ του Δαυίδ. «Ευλογημένος ο ερχόμενος» Πολλοί έρχονται με το δικό τους όνομα, με τη δική τους δύναμη, με την δική τους σοφία, με το δικό τους πρόγραμμα. Αλλά εδώ ο λαός φώναζε: «ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου» Γιατί κανένας δεν είναι τόσο αγαθός και φιλάνθρωπος, όσο ο Θεός. Και από κανένα άλλον δεν εξαρτάται τόσο η σωτηρία μας, όσο από τον Θεό.
2. Τι ζητά ο Χριστός
Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερες σκέψεις. Όλοι το ξέρουμε ότι όταν θέλει ο Θεός, μας σώζει. Και άμα θέλει να μας εγκαταλείψει, δεν μπορεί να μας σώσει κανένας άνθρωπος.
Ας αναλύσουμε με λίγα λόγια, πώς υποδέχτηκαν τον Χριστό οι άνθρωποι εκείνοι, και πώς πρέπει να Τον υποδεχόμαστε εμείς, και ακόμα, πώς θέλει ο Χριστός να Τον υποδεχόμαστε.
Θα ασχοληθούμε πρώτα από το τελευταίο. Ας υποθέσουμε ότι γίνεται μια πανηγυρική δοξολογία και μαζεύεται η αφρόκρεμα ολόκληρου του κράτους, Πρόεδρος, Υπουργοί, Πρωθυπουργοί, Βουλευτές, ξένες αντιπροσωπείες, και μέσα στην Εκκλησία μια υπέροχη χορωδία ψάλλει το: «Δόξα σοι τω δείξαντι το φως». Και τους κοιτάζουμε, αδελφοί μου, και αναρωτιόμαστε: «Άραγε θα ήταν κανείς από αυτούς άλλη φορά στην Εκκλησία; Πάει ποτέ του κανείς να εξομολογηθεί; Να κοινωνήσει;»
Δεν είναι σκοπός μας να κατηγορήσουμε κάποιον, αλλά τι θέλουμε να πούμε; Προσφέρει δόξα στον Χριστό, κρατάει «βαΐα φοινίκων», φωνάζει «Ωσαννά» εκείνος που πηγαίνει, επειδή το ορίζει ο νόμος του κράτους με την μεγαλύτερη επισημότητα στην Εκκλησία, χωρίς όμως να έχει κανένα εσωτερικό σύνδεσμο με τον Χριστό;
Δεύτερον: Τι θέλει από μας ο Χριστός; Μας το έδειξε.
Κάποια φορά είχε πάει ένας άνθρωπος να Τον βρει, φοβισμένος, γιατί καταλάβαινε ότι πηγαίνοντας στον Χριστό, κινδυνεύει. Πήγε τα μεσάνυχτα, χτύπησε την πόρτα, και πάνω κάτω του είπε: «Εγώ Σε πιστεύω, αλλά φοβάμαι».
Και ο Χριστός του ανέπτυξε τα μεγαλύτερα μυστήρια. Τι του είπε;
-Νικόδημε, εάν ο άνθρωπος δεν ξαναμπεί στην κοιλιά της μάνας του να ξαναγεννηθεί, δεν πρόκειται να μπει στην βασιλεία του Θεού
Τα έχασε ο Νικόδημος και λέει:
-Καλά, και πώς εγώ, γέρος άνθρωπος θα μπω στην κοιλιά της μάνας μου;
Του είπε ο Χριστός:
-Υπάρχει και άλλη μάνα. Υπάρχει και δεύτερη γέννηση, μεγαλύτερη, τιμιότερη, αγιότερη, από αυτή την γέννηση που μας κάνουν οι γονείς μας. Υπάρχει η γέννηση του Θεού, που κοιλιά είναι η κολυμβήθρα και μητέρα η αγία εκκλησία. Εκεί γεννιόμαστε όχι σάρκα, αλλά πνεύμα, όχι υιοί του Αδάμ, του Γιάννη, του Παύλου, του Κώστα, αλλά τέκνα του Ιησού Χριστού που είναι ο Πατέρας μας «ο εν τοις ουρανοίς».
Μια άλλη φορά, πήγε στον Χριστό μια πόρνη, μια γυναίκα χυδαία. Ο Κύριος βρισκόταν τότε στο σπίτι ενός φαρισαίου. Όσοι ήταν εκεί όταν την είδαν, είπαν: «Μας μαγάρισε». Αλλά αυτή γονάτισε μπροστά στο Χριστό και αφού έκλαψε, έπλυνε τα πόδια Του με τα δάκρυα της, άνοιξε και ένα βάζο με μύρο, και το άδειασε στα πόδια του Χριστού. Μετά τα σκούπισε με τα μαλλιά της λέγοντας Του: «Χριστέ μου, ελέησε με την αμαρτωλή και δέξου και εμένα τέκνο της Βασιλείας Σου».
Ο Χριστός δεν θέλει χειροκροτήματα, δεν θέλει πλακάτ, δεν θέλει διαδηλώσεις, δεν θέλει επισημότητες, δεν θέλει διακηρύξεις. Θέλει αφοσίωση και ταπεινό φρόνημα. Θυμάστε; Ο κόσμος που Τον δέχθηκε, όχι με το ταπεινό φρόνημα της μετάνοιας και της αφοσίωσης, όχι με την απόφαση να διορθωθεί και να ενταχθεί στην Εκκλησία Του, όχι με την απόφαση να καθαρίσει το σώμα του και την καρδιά του από τα βρωμερά έργα, ο κόσμος εκείνος, όσο και αν έψαλλε εκείνη την ημέρα «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», μετά από πέντε ημέρες χάλασε τον κόσμο με μια καινούργια διαδήλωση, όπου φώναζε «Άρον, άρον, σταύρωσον σταύρωσον αυτόν!»
Ο Χριστός δεν μας θέλει φύλλα που τα φυσάει ο άνεμος, δεν μας θέλει καράβια που τα σέρνει ο άνεμος όπου φυσήξει. Μας θέλει αμόνι, που όσο και να το χτυπάς «δεν καταλαβαίνει τίποτα». Ας μην θυμηθούμε κάποιον άλλον άγιο, αλλά τον Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, που πραγματικά αποδείχθηκε αμόνι καρτερίας. Τον βασάνιζαν ένα ολόκληρο μήνα. Και τι λέει το ένα τροπάριο της εορτής του; «ουκ ηλέησε ο Γεώργιος το σκεύος το πήλινον το εαυτού, αλλά γυμνόν ανεχάλκευσεν κατά των τυράννων» Του φόρεσαν σιδερένια παπούτσια, κοκκινισμένα στην φωτιά και ο Άγιος Γεώργιος είπε στον εαυτό του «Τρέχα Γεώργιε, έτσι θα πας στην Βασιλεία του Θεού». Και περπατούσε ενώ τα πόδια του εκαίοντο μέσα στα κοκκινισμένα σιδερένια παπούτσια.
Ας έχει δόξα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που στις ημέρες μας είναι ειρήνη, και η πίστη δεν διώκεται. Δεν θα φτάσουμε στο μαρτύριο των αγίων, αλλά πρέπει να μαρτυρήσουμε διαφορετικά, για να αποδείξουμε ότι είμαστε πιστοί και αφοσιωμένοι στον Χριστό. Πώς θα μαρτυρήσουμε σήμερα;
3. Πώς θα μαρτυρήσουμε σήμερα;
Ερώτημα πρώτον: Αδελφέ μου, έρχεσαι στην εκκλησία. Γονατίζεις και προσεύχεσαι με ταπείνωση στον Χριστό; Τον παρακαλείς να σε φωτίζει; Να αγιάζει την καρδιά σου; Να αγιάζει τον νου σου; Τον παρακαλείς να φυλάξει τον νου σου από στραβές ιδέες; Γιατί ξέρουμε ότι το χειρότερο από όλα είναι οι στραβές ιδέες. Καλύτερα να στραβώσει το πόδι και το χέρι, παρά το κεφάλι.
Μετά, ζητάς την κάθαρση των αμαρτιών σου; Πας να εξομολογηθείς; Εκεί, αδελφοί μου, φωνάζει ο άνθρωπος το «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» έστω και αν κανένας δεν το ακούει. Και κοντά στον παπά που εξομολογείται και του λέει τις αμαρτίες του, είναι σαν να φωνάζει με όλη του την δύναμη «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος». Πού; Εδώ μέσα, στην καρδιά και στην ψυχή. Και μετά πηγαίνει ο άνθρωπος αυτός και ανοίγει πλέον, όχι ρυπαρό, αλλά καθαρό και αγιασμένο στόμα για να δεχτεί το Τίμιο και Άχραντο και Ζωοποιό Σώμα και Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και να τον καθαρίσει, εξ ολοκλήρου, από κάθε μολυσμό και κάθε αμαρτία.
Να προσπαθούμε, αδελφοί μου, να δεχτούμε τον Χριστό κοντά μας, όχι με το δικό μας τρόπο, αλλά με τον τρόπο που θέλει αυτός. Όχι με το δικό μας πρόγραμμα, όχι με τις δικές μας θελήσεις, όχι με την δική μας νοοτροπία, αλλά με του Χριστού το θέλημα, γιατί Αυτός είναι το φως. Αυτός είναι Πατέρας μας. Αυτός είναι ο Σωτήρας μας. Εμείς είμαστε τέκνα Του και μαθητές Του. Και πρέπει όσο περισσότερο μπορέσουμε, να διορθώσουμε τον νου μας και να προσαρμόσουμε τα συναισθήματά μας, τις θελήσεις μας και τις αποφάσεις μας σύμφωνα με το άγιό Του θέλημα. Έτσι θα γίνουμε αληθινοί μαθητές Του.
Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο σήμερα, την μεγάλη μας εορτή των Βαΐων, λέγοντας: «Ωσαννά Υιέ Δαυίδ». Σώσε μας υιέ Δαυίδ. Ας είναι «ευλογημένος ο ερχόμενος». Και ας προσθέσουμε: «Έλα Κύριε στην καρδιά μας, έλα στον νου μας, κάνε την καρδιά και τον νου μας κατοικητήριό Σου. Αμήν.-